Kamelot belooft vanavond een speciale intieme avond ervan te maken. In een uitverkocht Patronaat wordt dit al snel duidelijk, aangezien men vrijwel overal tepel aan tepel staat geperst. Toen in 2011 het onverwachte nieuws kwam dat zanger en held van velen Roy Khan de band zou verlaten, vroegen velen zich terecht af wie de begaafde zanger kon vervangen. Een jaar later liet de band Tommy Karevik aan de wereld zien, samen met een nieuw album om de wereld Tommy’s kunsten te laten horen.
Het is echter eerst de beurt aan Stream Of Passion om de toch al benauwde zaal op te warmen. Zoals zovelen bands in dit genre, heeft Stream Of Passion een uiterst getalenteerde zangeres, die soms met operatische klanken velen hier vanavond kippenvel bezorgt. Tevens bezit Stream Of Passion over een behoorlijke gitaarheld genaamd Eric Hazebroek, die met gemak de snelste solo’s afvuurt. Het gevoel heerst dat dit niet zomaar een voorprogramma is, maar meer een tweede headliner, aangezien de hele zaal al propvol staat en enthousiast meedoet met de symfonische ramnummers die de band hier vanavond speelt. Een atmosferische cover van Radiohead’s Street Spirit verhoogt de emotie nog meer, totdat Stream Of Passion het welletjes vindt en er een einde aan maakt.
Kamelot heeft veel te bewijzen en voor diegenen die voor vanavond nog niet overtuigd waren: nieuwe zanger Tommy Karevik klinkt bizar hetzelfde als vorige zanger Khan, iets wat best een prestatie is. Zoveel zelfs dat als men niet zou weten dat als Roy Khan weg was, ze het waarschijnlijk niet eens zullen merken. Gitarist Thomas Youngblood laat tevens vanavond wederom zien dat hij een van de meest ondergewaardeerde gitaarhelden is. Een man die zulke solo’s kan spelen terwijl hij bijna verveeld in het rond kijkt heeft toch wel een enorm talent te pakken. Na een grandioos begin met Angel Of Afterlife en Ghost Opera, valt ons ineens op dat er een behoorlijk bekende dame in het wit naast Tommy verschijnt om duetten te zingen en/of schaamteloos te grunten. Het is Alissa White-Gluz, recent aangesteld als nieuwe zangeres van Arch Enemy. Haar aanwezigheid vanavond was niet echt verwacht, maar een behoorlijke pluspunt voor de afwisseling. Vroege problemen met de microfoon zorgen ervoor dat tijdens de eerste vijf nummers Tommy’s stem onverklaarbaar verdwijnt, totdat Alissa de verlossing brengt in de vorm van een andere microfoon. Tijdens Rule The World valt de gitaar zelfs minutenlang uit. Zulke problemen zijn echter niet frustrerend voor Kamelot, die de avond luchtig houdt met grappen en one-liners. Na het ja-woord van fan Katja naar fan Victor (die elkaar zeven jaar geleden ontmoetten bij een Kamelot-concert en nooit meer terugkeken), houdt de band de romantische sfeer erin met de live premiere van Welcome Home en een akoestische versie van Karma, wat met veel applaus beantwoord wordt. Een weergaloze drumsolo wordt gevolgd door When The Lights Are Down en een geweldige renditie van Song For Jolee, waar Tommy’s zangkunsten toch echt het beste tentoon worden gesteld. Op het einde van het nummer bezorgt hij een meisje op de eerste rij een soppige onderbroek door haar hand teder vast te pakken en de laatste teksten haar lieflijk toe te zingen. Na nog wat meer hoogtepunten (Center Of The Universe, Veritas en Falling Like The Fahrenheit) volgt er nog een keyboard-demonstratie van maestro Oliver Palotai die zijn vingers met de snelheid van het licht over de toetsen laat dansen. Na Forever neemt de band even pauze terwijl het publiek de melodie van Forever blijft zingen totdat de band weer terugkomt om ons toch nog twee nummers te geven in de vorm van My Confession en een knallende March Of Mephisto, waar Alissa White-Gluz laat zien waarom ze een band als Arch Enemy kan leiden. Eventuele twijfels na het verdwijnen van Roy Khan zijn nu toch echt het water uit geblazen en Tommy past perfect in het plaatje. Nu nog investeren in meer dan 1 microfoon…
