Kansas – The Prelude Implicit

Wie kent de band Kansas niet. Met millionsellers als Carry On Wayward Son en de ultieme ballade Dust In The Wind weet de band tot de dag vandaag een miljoenenpubliek aan te spreken. Ook ik heb het album Point Of Know Return op elpee (lees: grammofoonplaat lees: vinyl). Toch werd er na het album Somewhere To Elsewhere in 2000 geen nieuwe muziek meer gemaakt door de band. Een band die heden ten dage alleen drummer Phil Ehart en gitarist Richard Williams als oorspronkelijke bandleden kent.
Na zestien jaar brengt Kansas toch nieuw werk uit. Nu ben ik niet zo’n kenner van Kansas, maar ik weet wel wat ik mooi vind en hoe Kansas eigenlijk klinkt en dat is op het nieuwe album The Prelude Implicit goed te horen. Het stemgeluid van zanger/toetsenist Ronnie Platt draagt daar zeker aan bij. De tien composities worden gekenmerkt door aansprekende melodieën zoals in bijvoorbeeld opener With This Heart. Een nummer waarin het geluid van de cello feilloos geplaatst is. Deze bijdrage van David Ragsdale geeft de nummers op het nieuwe album zeker meerwaarde. Zijn vioolspel in Visibility Hero en zijn vioolsolo in The Voyage Of Eight Eighteen geven de extra ondersteuning waarop de feniks uit het artwork zijn vleugels op kan uitslaan. Neem daarbij de stijl- en tempowisselingen in het nummer en je hebt symfonische rock van de bovenste plank. Een term die zeker ook gebezigd mag worden bij Rhythm In The Spirit. Het roept herinneringen op van de symfonische rock uit de vorige eeuw, maar klinkt daarentegen absoluut niet gedateerd. Het stevige intro loopt glijdend over in de samenzang van de band dat doet denken aan Venice of zelfs The Little River Band. Zo ook in het uiterst gevoelige Refugee, waarin vooral het heldere stemgeluid van Ronnie Platt in combinatie met de akoestische gitaar en cello menigeen kippenval zal bezorgen.
Nagenoeg alle nummers op het album zijn interessant. Door de veelzijdigheid waarin zang en gitaar afwisselend sterk naar voren komen gaat een nummer als Camouflage nooit vervelen. Ook hier zorgen orkestrale lagen voor meer diepgang en een voller geluid. In Crowded Isolation kun je zeggen dat het pad van de symfonische rock een stukje wordt verlaten om meer progressieve elementen toe te voegen aan het algemene geluid. Phil Ehart zorgt door onregelmatige drumritmes net buiten de tel voor een bijzonder geluid waarbij de versnelling naar het eind bijzonder interessant klinkt. Het enige minpuntje op het album is Section 60. Dit instrumentaaltje klinkt een beetje als een soundtrack en kan mij niet bekoren, maar daar kan ik zeker mee leven gezien de overige negen composities op het album.
Na zestien jaar laat Kansas horen dat zij aan kwaliteit niet ingeboet hebben en dat zij binnen de huidige muziekindustrie zeker nog wat te bieden hebben. The Prelude Implicit is een bijzonder fraai album dat menig progrock/symforockliefhebber beslist moet beluisteren.