De band van kapitein Pieter-Paul Devos bevestigt met Psychical Violence… zijn positie als vaandeldrager van een hele generatie Belgische noisebands die ver weg blijven van de platgetreden paden. Ze pimpen de dwarse gitaarrock van de jaren ’90 (Sonic Youth, Pixies, Dinosaur Jr, …) met een stevige brok noise en geven er hun eigen draai aan. Dat leverde recent reeds vuurwerk op bij o.m. Brutus, Cocaïne Piss en Swap Meet, maar Kapitan Korsakov legt met dit nieuwe album, opgenomen bij Steve Albini, de lat nog een stukje hoger.
Suicide Limp, de tweede track op Physical Violence, ruikt sterk naar de 4AD-stal van de jaren ’90 en heeft een finale die doet denken aan het betere werk van Frank Black en David Lovering. De intro van Strobo Stripper doet dan weer denken aan Sonic Youth en TC Matic, terwijl Pussy Scars een onuitgegeven track van Nirvana had kunnen zijn. Toch is geen enkel nummer op Psychical Violence een doorslagje van de bands die de inspiratie leverden. Het is niet omdat ze met dezelfde ingrediënten werken dat ze ook hetzelfde gerecht op tafel zetten. Er is zelfs plaats voor punk (Spitting Over The Edge Together), experiment (Rabid Ghauazi Shuffle en Very Friendly Fire) en enkele ballad-momenten, zoals op Hearts Too Hard (dat door zijn schijnbare eenvoud van Neil Young had kunnen zijn) en de afsluitende mystery-track. Ook Midnight Gardens begint als een akoestische niemendalletje, maar krijgt ergens halverwege een tweede leven als er een bak noise wordt aan toegevoegd.
Physical Violence Is The Least Of My Priorities van Kapitan Korsakov is een album dat zijn geheimen niet al van bij de eerste beluistering prijsgeeft. Het is ear candy voor wie geen schrik heeft van een portie noise.
Wie hen live wil meemaken, kan op 22 juni naar Paradiso in Amsterdam. Later dit jaar doen ze nog Amsterdam (nog eens Paradiso), Rotterdam, Groningen en Breda aan.
https://www.youtube.com/watch?v=L2Qi9bkXtZY