Karakorum – Fables And Fairytales

In 2016 stuitte ik tijdens een van mijn zondagse zwerftochten op YouTube op een Duits bandje met de merkwaardige naam Karakorum. Het betrof een live in de studio gespeelde uitvoering van een driedelig nummer met de titel Beteigeuze (over merkwaardig gesproken). Een vijftal jonge mannen in kleurige retro-overhemden ging daar op een geweldige wijze uit hun pan in een mix van krautrock, psychedelische rock en hardrock. Een paar muisklikken verder en enkele dagen later viel het in eigen beheer opgenomen titelloze album in mijn brievenbus. Met daarop de epic Beteigeuze en twee andere nummers, waarover later meer. Aan wie het maar wilde weten vertelde ik over mijn vondst.
De roem snelde de band kennelijk vooruit, want ze werden opgepikt door het Duitse platenlabel Tonzonen Records. Op dat label verscheen in 2017 het album Beteigeuze met daarop het opnieuw opgenomen driedelige meesterwerk.
Na bijna twee jaar brengt het in Beieren gevestigde kwintet hun nieuwe album Fables And Fairytales uit. Dit keer geen conceptalbum, maar een album met drie op zichzelf staande lange nummers. Opnieuw krijgen we een 40 minuten durende samenvatting van jaren zeventig hardrock, jazz rock, krautrock en Zappa-achtige obscuriteiten voor de trommelvliezen. Maar ondanks deze referenties wist de band toch hun eigen Karakorum-geluid te behouden. Rauw, ongepolijst, onnavolgbaar, puur en recht vanuit het hart. Het instrumentarium van het kwintet is interessant. Maar verklaart het unieke retro-geluid. Naast de standaard bagage als gitaar, basgitaar en drums horen we Hammond, piano, mondharmonica, harp, marimba en vibrafoon.
Het album begint met Phrygian Youth, wat in een demo-versie op het titelloze debuut uit 2016 staat. Het nummer is doordrenkt met progressieve rock uit de jaren 70, maar neemt diverse gedaanten aan. Van hard naar zacht, dromerig, oprispingen met vlammende psychedelisch aandoende gitaarsolo’s, Jon Lord-achtig spel op Hammond Orgel om onder begeleiding van het ronkende geluid van basgitaar na een kort gedeelte met bluesrock weer over te gaan in hardrock. En dat allemaal in een kleine tien minuten. Bent u daar nog?
Dan is het tijd voor Smegmahood. Dit bijna 14 minuten klokkende nummer is een ode aan Zappa-achtige progrock en jaren zeventig hardrock. Maar ook meerstemmige theatrale Canterbury-achtige vocalen trekken voorbij. Soms komt Peter Hammill even om de hoek kijken. Het nummer heeft ook een hoog jam-gehalte. Ik probeer me in gedachte voor te stellen hoe dit nummer live klinkt. Ik sluit maar af met een hekje….
Het derde en laatste nummer is Fairytales, een episch sprookje van exact 23 minuten. Ook hiervan staat een (veel kortere) demo versie op het debuut. Het begint met een kakofonie aan geluiden gevolgd door een lang stuk mantra-achtige woordloze zang. Onder aanzwellend tromgeroffel en een soort van kreunende zang verandert de muziek in een onheilspellende horrorachtige sfeer. Opnieuw zwelt het tromgeroffel aan en lijken we deel uit te maken van een rituele processie. Dan is daar de omslag naar de bekende mix van progressieve en hardrock, inclusief zalig orgelspel. Na een tijdje dimt het gitaargeluid en transformeert het nummer in beschaafde AOR-achtige muziek. Maar niets is zoals het lijkt en blijft, want na enkele minuten verandert het muzikale landschap opnieuw en volgt een fraaie redelijk onnavolgbare apotheose. Daarmee is de cirkel weer rond.
Met Fables And Fairytales heeft Karakorum het zichzelf niet makkelijk gemaakt. Ook de luisteraar niet trouwens. Het album is er een voor echte doorzetters en fijnproevers. Doemdenkers (waaronder ene muzikant T. van L.) die vinden dat progressieve rock niet meer gemaakt wordt zouden dit album op een regenachtige zondag voor straf in de replay-all modus moeten ondergaan. Het zal ze leren….