Een duivels dilemma. De band die het veel beter doet zonder zanger dan met is terug! Karma To Burn grooves, rockt en swingt. Geen mens die zijn hoofd stil kan houden op het ritme, de gitaar gedreven nummers, de intense bas en drum lijnen. Op “Arch Stanton” is het weer genieten blazen voor de fans of liefhebbers van het stoner rock genre. En toch is er dat duivelse dilemma. Net als in de film waarin het graf van Arch Stanton een rol speelt; de western “The Good, The Bad and The Ugly” (waar ook nog naar verwezen wordt tijdens de intro van nummer ‘Fifty Nine‘). Het goud blijkt namelijk uiteindelijk in het graf van de onbekende soldaat naast het graf van Arch Stanton te liggen. De plaat “Arch Stanton” klinkt prima, maar er is ook een gevoel van herhaling. Hebben we het allemaal al niet eerder gehoord? Ja en nee. Het is een beetje zoals de hoes voorspelt. Het is alsof de duivel ermee speelt. Noord tegen Zuid, maar wanneer een gezamenlijke vijand opduikt vergeet je de tegenstellingen. Karma To Burn klinkt namelijk als Karma To Burn. Voor vernieuwing of uitdagende veranderingen is er eigenlijk geen plaats. Wel voor een verzengende plaat vol met heftige knallers zoals we die gewend zijn van deze band. Het is een duivels dilemma een dergelijk plaat te beoordelen. Als het gaat om passie en gedrevenheid scoort de plaat namelijk geweldig. Voor mensen die op zoek zijn naar nieuwe paden is het echter een tegenvaller. Het is een beetje als de vergelijking met de film. In het geval van Karma To Burn ligt het goud wel in het graf van Arch Stanton. Niet zo verrassend, maar wel net zo belonend.