Karmamoi is een band uit Italië die voor het album Strings From The Egde Of Sound vier nieuwe composities heeft opgenomen en daarnaast vijf orkestrale versies van eerdere uitgaven aan het album heeft toegevoegd. In totaal krijgt de luisteraar ruim een uur progressieve rock over zich heen.
De eerste nieuwe compositie betreft Black Hole Era. Een indrukwekkend stuk muziek waarin vooral duidelijk is dat zanger Valerio Sgargi (sinds 2022 officieel bij de band) een enorm bereik heeft qua stemgeluid. Black Hole Era is een ingetogen stuk muziek met uitspattingen waarin bombastische stukken niet ontbreken. Het is een universele belevenis om de reis met Karmamoi te maken. Die reis krijgt, op een andere manier, een vervolg in Tell Me. De sfeer die gecreëerd wordt is innemend. Het is een glooiende schaal in het progressieve landschap. Ergens doet het me denken aan het oude geluid van Supertramp met eenzelfde intensiteit en variatie. Variatie die na bijna vijf minuten een extra dimensie krijgt en het geluid van Supertramp voorzichtig naar Pink Floyd verschuift.
Karmamoi kan met schijnbaar eenvoudig spel veel sfeer scheppen. I Will Come In Your Dreams start met de zangmelodie van Valerio waarbij hij slechts wordt begeleid door piano. In eerste instantie was ik niet meteen gegrepen door deze compositie maar langzaam ben ik juist deze compositie erg gaan waarderen. Valerio heeft, zoals al eerder gezegd, een groot bereik. Hier schuift Karmamoi richting een operagevoel, wat in eerste instantie niet aansprak, maar toch van ongekende schoonheid betuigt. De klassieke ondersteuning verbindt, versterkt en zwelt aan om geleidelijk naar een climax te werken. Een bijzonder stuk muziek waarin Karmamoi zich absoluut niet stoort aan welke muzikale grens dan ook.
Titelnummer Strings From The Edge Of Sound sluit het album af. Met nog geen twee minuten een mooi rustpunt zo aan het eind. Een mooie compositie waarin het geluid van de keyboards met de (samen)zang zorgt voor een mooi eind.
De overige composities zijn genomen van drie eerdere albums. Nashira is van Silence Between Sounds geplukt. Ik moet eerlijk zeggen dat ik het origineel niet ken. Maar bij de eerste noten wordt wel duidelijk dat we hier met een ‘klassieke’ versie te maken hebben. Piano, cello en zang zijn genoeg om een sfeerbeeld neer te zetten. Na twee minuten volgt er een kleine versnelling. Daarbij ook gebruik makende van een subtiele stijlwending. Nashira is gevarieerd van opzet. Het is klassiek, het is progressieve rock met soms zelfs wat jazzy accenten. Vooral naar het eind is Nashira een compositie om heerlijk bij weg te dromen.
De wat dromerige atmosfeer krijgt een vervolg in Take Me Home. De zang is laag, vergelijkbaar met I Will Come In Your Dreams. Take Me Home is daarmee wat mistroostig van karakter. Heel langzaam krijgt de compositie meer body en zwelt de orkestrale omlijsting verder aan. Ik moet zeggen dat de compositie in alle schoonheid voortkabbelt waarbij de koorzang voor meer diepte zorgt in het geheel.
Take Me Home is trouwens afkomstig van het album The Day Is Done; een album waar slechts Daniele Giovannoni en Alex Massari deel uitmaakten van de band. Van het album is ook Your Name afkomstig. Your Name heeft bij de start al meteen iets sprookjesachtigs en luistert verdraaid gemakkelijk weg. Dit is toegankelijke progrock waarin de zang tot de verbeelding spreekt. De compositie is licht chaotisch, maar dan op een prettige manier. Karmamoi schuwt het experiment niet en weet ook een rustig pianostuk te verwerken in de compositie. Een andere compositie die van hetzelfde album is getrokken om een orkestrale versie te krijgen is Zealous Man.
Met bijna twaalf minuten toch een lange compositie voor de band waar de gemiddelde tijd rond de acht minuten ligt. Zealous Man heeft een gevarieerd karakter waarin een ingetogen karakter afgewisseld wordt met meer krachtige tussenstukken. Ook hier verrassende wendingen waardoor de sfeer compleet verandert. Enigszins naar een de muziek van een eeuw geleden teruggrijpt, maar dan uitmondt in een stuk muziek waarbij je aan Pink Floyd kunt denken.
De laatste compositie dat te vinden is op het album in een orkestrale versie is Room 101 van het gelijknamige album. Hoewel de start vrij rustig, misschien wel oppervlakkig te noemen is weet Karmamoi de progrockharten sneller te doen kloppen met een aantal fikse onregelmatigheden. Van daaruit gaat de band weer terug naar de basis en vice versa. De orkestrale saus is hier minimaal en het geheel bouwt zich vanuit het origineel steeds op met veel tempo- en /of stijlwisselingen. In eerste instantie krijgt het daardoor een wat onsamenhangend karakter, maar steeds pakt de band de draad weer op.
Strings From The Edge Of Sound is mijn kennismaking met het Italiaanse Karmamoi en ik moet zeggen dat ik zeer gecharmeerd ben van het geluid op het album. De band schuwt het niet om zijpaden in te slaan muzikaal die enerzijds van lef getuigen, maar anderzijds het totale geluid van de band meer elan geeft.
Ik denk dat ik me maar eens ga verdiepen in het verleden van de band, want het album is veelbelovend en heeft me kennis laten maken met een band die vanuit het progressieve genre een veelzijdig geluid laat horen.