Omdat het leuk is om je op muzikaal gebied helemaal te laten verrassen sta ik vanavond in de 013 het concert van de voor mij nog onbekende zangeres, pianiste en componiste Karsu bij te wonen. Ze heeft de theaters verruild voor een tour langs poppodia, en Tilburg is de zevende avond van deze ronde langs tien podia in Nederland.
Als niet televisiekijker leef je soms onder een steen voor wat betreft muzikale ontwikkelingen moet ik vanavond concluderen als ik een gezellig gevulde Jupiler stage binnenloop. Met name de aankondiging op de website van de 013 heeft mijn aandacht getrokken voor deze bi-culturele dame die naast Engelstalige nummers ook terug grijpt naar haar Turkse roots maar daarnaast een enorme voorliefde voor de jazz heeft. In de veronderstelling een nieuwe artieste te hebben ontdekt kom ik tot de conclusie dat ze o.a. door diverse TV optredens al een enorme bekendheid heeft, en zeker onder de Turkse gemeenschap die het overgrote deel van het publiek vormt.
Goed, waar velen dus weten wat ze vanavond kunnen verwachten sta ik hier volkomen onbevooroordeeld en nieuwsgierig naar wat komen gaat. Want muziek is eigenlijk niet om in hokjes te duwen, en als mensen meerdere zeer uiteenlopende hokjes met elkaar combineren dan is mijn nieuwsgierigheid gewekt. Laat maar komen dus!
Het duurt niet lang voordat deze zeer sympathiek overkomende dame mij met haar muzikale talenten heeft weten te overtuigen. Of ze zich nou door haar band laat begeleiden terwijl ze alleen zingt of dat ze zichzelf begeleidt op piano (al dan niet ondersteund door band), of ze Engelse popnummers speelt, terugvalt op traditionele muziek of jazz ten gehore brengt maakt allemaal niet uit: ze laat horen een muzikale duizendpoot te zijn. Bijzonder indrukwekkend is haar stem. Van de wat rauwere klanken tot loepzuivere hoge uithalen en alles wat daar tussen zit: haar bereik is enorm en dynamisch. Ik zal niet ontkennen dat namen als Floor Janssen en Tarja Turunen in me opkomen als ik haar hoor zingen…
Gedurende anderhalf uur neemt Karsu het heft in handen, krijgen we een enorme diversiteit aan muziek te horen, introduceert ze haar nummers met anekdotes en vertelt wat over haarzelf en haar passie. Het is duidelijk dat de avond om haar draait: continu zelf in de spotlight staat de band redelijk op de achtergrond om haar heen. Toch vergeet ze niet aan wie ze het te danken heeft dat ze in deze spotlight staat: richting het einde van het concert worden alle bandleden uitgebreid aan het publiek voorgesteld, waarbij ook de lichtman en de (jarige!) geluidsman niet vergeten worden. Zelfs de bardames worden genoemd! En ook wat extra aandacht voor het publiek wordt niet vergeten gezien de uitgebreide signeersessie na afloop bij de merchandise.
Er zijn van die avonden dat je bij voorbaat eigenlijk al weet hoe ze verlopen: je kent de band, de muziek en de liver performances. De avonden waar je spontaan uit nieuwsgierigheid naartoe gaat om je te laten verrassen kunnen in principe twee kanten uit gaan. Welke kant deze avond uit is gegaan? Ik ga haar laatste album nog eens lekker opzetten om nog even na te genieten…
