Katatonia heeft de laatste jaren dezelfde weg bewandeld als, bijvoorbeeld, Anathema. Het pad van doom naar meer progressief. Het grote verschil is dat Anathema direct inspeelt op het gevoel van de luisteraar, terwijl Katatonia tijd vraagt om onder de huid te kruipen. Bij de eerste luisterbeurten leek “Dead End Kings” een logische, maar niet zo vernieuwend, vervolg van hun eerdere (imposante) werk. Feit is echter dat “Dead End Kings” een grote stap verder gaat in de evolutie van het Katatonia geluid. Niet alleen door vooruit te kijken, maar ook door terug te grijpen op oude waarden. Zo komt de vergelijking met Tool weer regelmatig bovendrijven, vooral in sommige gitaar en bas riffs. Luister bijvoorbeeld naar ‘Dead Letters’, misschien wel het beste, meest veelzijdige, nummer van dit album. ‘Dead Letters’ bevat namelijk de meeste afwisseling (hard – zacht, tempowisselingen, riffs), maar ook opvallende invloeden. Zo is er zelfs een klein vleugje Dream Theater te bespeuren. Misschien het beste nummer, want Katatonia levert een heel album vakwerk af. Kunst met de grote K. Van opener ‘The Parting’ (met een pakkende, emotionele terugkerende tekst als ‘Taking it all for granted. Like Freedom. It’s something you’ll never have’) tot aan het ultieme nieuwe alternatieve, rustige ‘The Act Of Darkening’. Als dat laatste uitstapje de nieuwe standaard wordt voor de toekomstige Katatonia dan valt er nog heel veel te verwachten. Subliem, vooral omdat het zo tegendraads is van een standaard rustige metal/ rock ballad. “Dead End Kings” biedt iets rustgevends, maar met een donkere ondertoon. Zoals het pakkende ‘The One You Are Looking For Is Not Here’ (met smaakvolle achtergrond zang van Silje Wergeland van The Gathering), ‘The Racing Heart’, ‘Undo You’ en ‘Leech’ (met een opvallende piano die doet denken aan Peter Heppner). Gitaarmuren zijn er echter ook, zoals te horen op het imposante ‘Buildings’ of ‘First Prayer’. Op “Dead End Kings” is elke (drum)klap raak, heeft elke bastoon een functie, elke gitaar riff iets te vertellen, kleurt de keyboard/ samples het klassieke deel en heeft de zang van Renkse de juiste emotie. Zonder dat het overigens te gekunsteld wordt. Sterker nog, het klinkt pakkend, aanstekelijk, toegankelijk en erg emotioneel. “Dead End Kings” is het meest veelzijdige album van Katatonia tot nu toe.