Ka’Una is de nieuwe Belgische band van Hannes Leroy (ex Thurisaz) die een uitlaatklep nodig had voor zijn persoonlijke angsten en emoties. Hij liet zijn eigen muziek horen aan zijn voormalige bandmaat Mattias en die sprong meteen mee op de kar. Daarna sloot nog een ritmesectie aan met Klaas en Stijn (van Scrape).
Ka’Una brengt op hun debuutalbum Focus een mix van postrock en postmetal met de vocalen vaak als extra instrument. De muziek is heel gelaagd en heel donker. De nummers hebben elk een lange speelduur en hebben flink wat progressieve elementen. Als de intensiteit en agressiviteit het hoogste niveau halen, doet deze muziek mij denken aan de woede-uitbarstingen van Conjurer, ook aan het onbehagen van Lethvm en zeker aan het gitzwarte van het vroegere Sons of a Wanted Man. Er zit niet zo heel veel variatie in emoties, intensiteit en ritmes. Variatie is hier eerder gradatie.
Het nummer op Focus dat mij het hardste raakt, is My Burden, op dichte afstand gevolgd door de allesverscheurende emotie van Into Red en de lang aangehouden adrenalineshot van A Way.
Careless vind ik als track wat moeilijker te plaatsen. In de muziek zit daar een zekere melancholieke berusting, die geen match vindt met de intense en urgente lyrics van de eerste helft. Misschien was dat net het contrast dat ze zochten. Dit nummer kreeg overigens een bijzonder knappe outro.
Focus is een sterk debuutalbum in een genre waarin België steeds nadrukkelijker excelleert.