Inmiddels heeft Iraans / Britse multi-instrumentalist een flinke discografie op zijn naam staan. De meesten zullen hem kennen als de frontman van de Canterbury scene band Gong of als lid van Cardiacs. In 2020 bracht Torabi zijn eerste solo album, Hip to the Jag, uit en vorig jaar zag de release van Heaven’s Sun, het album wat hij samen met Richard Wileman (Karda Estra) maakte.
Met The Horizontal Man opent Kavus zijn tweede solo album, The Banishing. Een atmospheries stuk, wat enigszins doet denken aan het recente werk van Gong. Dit album is rond dezelfde tijd opgenomen als Hip to the Jag, zijn eerste solo plaat. Het is dan ook logisch dat Snake Humanis dezelfde stijl volgt. Waar het originele concept van de plaat een vrolijk en opbeurend geheel zou worden, is dit album grotendeels een reflectie op de afgelopen twee jaar in het leven van de muzikant, die hij beschrijft als een afdaling in een psychose. De originele titel van het album was Now I’m the Antichrist, echter werd dat later verandert naar The Banishing aangezien hij London moest verlaten. Met deze informatie kreeg het album voor mij een nog diepere betekenis. Na het uitkomen van Hip to the Jag sprak ik Kavus voor het eerst. Hij gaf meerdere nummers op het album wat meer context, waardoor het album me als luisteraar alleen maar meer aangreep. Met The Banishing heeft Torabi een waar meesterwerk gemaakt. Van begin tot eind is dit een indrukwekkende reis in het hoofd van een ontzettend getalanteerde muzikant, die de recente gebeurtenissen in zijn leven betekenis wilt geven en er op reflecteert.
De teksten zijn ijzersterk en zetten de luisteraar aan het denken. In combinatie met de psychedelische instrumentalen, volledig ingespeeld door Torabi zelf, is dit een adembenemende plaat. De nummers vormen een geheel, toch is er genoeg diversiteit. Naar enkele nummers, zoals The Sweetest Demon bijvoorbeeld, heb ik met een brok in mijn keel zitten luisteren. Qua stijl doet het denken aan Syd Barrett, met de, voor mij inmiddels bekende, Kavus Torabi sound. Tevens zijn de nummers ook ontzettend goed opgebouwd. Een mooie afwisseling tussen rustige nummers, met fijne kalme vocalen waardoor je je in een droomlandschap waant, evenals vocalen die een vurige passie weergeven en iedere seconde vol overtuiging brengen. Zo is Push the Faders een perfecte opvolger van The Sweetest Demon. De nummers gaan qua teksten hand in hand en zijn toch, qua tempo en opbouw, erg verschillend van elkaar zonder tegenpolen te worden.
Het komt weinig voor dat een album me sprakeloos maakt. Toch is het Torabi gelukt met zijn meesterwerk. Van begin tot eind heeft het me een hoop luisterbeurten gekost om iets te schrijven. Zelfs nu is er nog een hoop wat ik over het album kan zeggen, na iedere luisterbeurt ontdek ik nieuwe dingen. Echter spreekt het album voor zichzelf. Dit is een album wat je aandachtig hoort te luisteren, dat verdient deze plaat. De sterke teksten prachtig gebracht en fantastische instrumentalen (regelmatig met Oosterse invloeden) maken dit een van de meest bijzondere luisterervaringen die ik in tijden heb gehad. Ik betwijfel dat ik aan het eind van het jaar een ander album dan The Banishing bovenaan mijn lijst met beste albums van 2024 heb.