Het Duitse Kayleth kan associaties aan meerdere groten uit het stoner genre oproepen, maar zelf heb ik ze altijd een beetje als het kleine broertje van Monster Magnet gezien. De zwaar aangezette riffs met veelal spacey getinte elementen en een zang die bij vlagen erg dicht bij het Wyndorf stijltje komt, is daar mede debet aan.
Een paar dagen nadat ik de bestelling van het debuutalbum Space Muffin (dat eindelijk op vinyl uitkomt), de deur uit heb, zit de digitale promo van dit nieuwe album in mijn postvak. Misschien is de band wel nog verder gegroeid na hun laatste album Back To Earth uit 2020. Met hoge verwachtingen begint de eerste verkennende luisterbeurt. De cover is alvast weer veelbelovend. Al snel bekruipt me echter een gevoel dat deze nieuwe plaat op één of andere manier misschien net niet zo spannend is als zijn voorgangers. Opener The Throne dreint aardig door, zet wel een toon, maar is niet echt heel opzienbarend. Het oosterse tintje is bij vlagen erg interessant, maar de afronding van The Night duurt net iets te lang en wil ik bijna door-zappen, en de eigenlijk best lekkere gitaarsolo van Weak Heart heeft net iets te veel van een gitaarles promo fragment, zoals je die op YouTube veel te veel kan vinden. Zo nu en dan is het ook alsof de mix of het geluid van de drums uit een keyboard drumcomputer komt; van die “net niet” momentjes. Een “net wel” momentje heb ik met de groove van Megalodon; passend aangevangen met wah-wah en heerlijk doordenderend; zal het live ook prima doen. Ach, eigenlijk is New Babylon een heel aardig album, ze hebben er ook vier jaar over mogen doen, maar ik had wellicht iets te hoge verwachtingen.