Deze keer valt de eer toe aan Main Offender, het tweede solo album van gitarist Keith Richards. Gemakshalve ga ik er maar vanuit dat hij geen introductie verder nodig heeft. Op Main Offender wordt Richards bijgestaan door de X-Pensive Wino’s bestaande uit drummer Steve Jordan, gitarist Waddy Wachtel The Immediate Family) , bassist Charley Drayton, toetsenist Ivan Nevile, zangeres Sarah Dash en achtergrondzangers Bernard Fowler en Babi Floyd.
Richards kiest op zijn albums duidelijk voor een andere lijn dan mede Stones lid Jagger. Waar Jagger bijna nadrukkelijk een commerciële insteek kiest, levert Richards muziek af die niet op commercie leunt. Aantrekkelijke koortjes, zoals in bijvoorbeeld Wicked As It Seems en solide gitaarspel overheersen. Richards speelt wat er in hem op komt en wil niet te lang over de nummers nadenken, er zit geen boodschap achter. Eileen is misschien wel het meest commerciële nummer terwijl Richards zijn gevoelige kant toont op Hate it When You Leave. Na dertig jaar is dit nog steeds een topplaat.
Deze nieuwe versie bevat als bonus twaalf live tracks, opgenomen in de Town & Country Club, Kentish Town, London, in 1992. Naast nummers van Main Offender staan er drie nummers op van Talk Is Cheap, het titelnummer, How I Wish en Whip It Up. Richards heeft voor dit concert ook gekozen om Happy en Before They Make Me Run op te nemen op de setlist. Daarnaast staat er een sterke versie van Gimme Shelter op het album, een nummer dat we voornamelijk kennen terwijl Jagger deze zingt.
Op de live opnames horen we een geoliede machine, een groep muzikanten die duidelijk plezier hebben in wat ze voortbrengen. Een geweldige opnamen en alleen al vanwege deze bonusnummers zou je deze nieuwe, opgepoetste versie moeten aanschaffen.