Kenny Wayne Shepherd – North Sea Jazz Club (Amsterdam) 13-11-2014

De gezellige North Sea Jazz Club is uitverkocht deze avond en dat is eigenlijk helemaal niet gek. Want wanneer krijg je de kans om een blues fenomeen als Kenny Wayne Shepherd in zo’n intieme setting te kunnen aanschouwen. Bovendien bestaat zijn begeleidingsband uit niemand minder dan bassist Tony Franklin (The Firm, Blue Murder, Whitesnake) en de legendarische drummer Chris Layton (Stevie Ray Vaughan, Arc Angels, Storyville). Aangevuld met zanger Noah Hunt met wie Shepherd alweer zo’n 17 jaar samenwerkt belooft het op voorhand al een gedenkwaardige avond te worden.
Gastheer Johan Derksen kondigt de band aan waarna het optreden vol gas losbarst met Never lookin’ back van het uitstekende album How I go uit 2011. Meteen is duidelijk dat de heren in grote vorm verkeren met uiteraard Shepherd als middelpunt. Hij was amper 18 jaar jong toen hij in 1995 zijn eerste album Ledbetter Heights uitbracht en heeft zich sindsdien ontpopt tot een van de toonaangevende jonge blues vertolkers met een geheel eigen sound. Wat stijl betreft is Stevie Ray Vaughan zijn grote voorbeeld wat ook duidelijk te horen is. Qua techniek is hij zijn leermeester echter allang voorbij gestreefd.
Het geeft een extra dimensie aan de Stevie Ray Vaughan cover The house is rockin’ die Shepherd overigens zelf zingt en wat het met Layton op drums natuurlijk heel bijzonder maakt. Onnodig te zeggen dat het publiek inmiddels in extase is. De setlist geeft een mooi overzicht van de albums die Shepherd tot nu toe gemaakt heeft inclusief de covers die hij speelt want die horen er nu eenmaal bij in het blues wereldje. Zo bestaat zijn nieuwe album Goin’ home louter uit covers en krijgen we deze avond o.a. uitstekende uitvoeringen voor onze kiezen van Talk to me baby (Elmore James) en You done lost your good thing now (BB King).
Het gitaarspel van Shepherd is fantastisch. Het gevoel waarmee hij zowel de hardere als de rustige stukken speelt is voor een zaal vol liefhebbers genieten geblazen. Maar het zijn vooral de momenten waarop hij alle registers open trekt dat hij de handen op elkaar krijgt. In de toegift worden nog het mooie en tevens publieksfavoriet Blue on black gespeeld waarna er met Oh well (Fleetwood Mac) en het onvermijdelijke Voodoo chile (Jimi Hendrix) een einde komt aan een geweldig optreden. Het is bovendien knap om deze laatste twee platgespeelde nummers zo te spelen dat ze geen moment vervelen. Volgend jaar komt hij weer terug. Ga dat zien!