Het was even spannend toen het nieuws naar voren kwam dat de mannen de griep hadden. Een mini-concert bij DWDD werd afgezegd met als doel topfit te verschijnen bij de concerten in de Ziggo Dome. De concerten waar ze het hele jaar al reikhalzend naar uitkijken. Zoals wellicht bekend staat de Utrechtse band bekend om zijn energieke liveshows. Hun muziek komt het beste tot zijn recht in popzalen en festivals. Na drie albums te hebben uitgebracht (goud voor Vultures & platina voor Rivals) is er meer dan genoeg materiaal voor twee strak uitverkochte liveshows. Om me heen wordt denigrerend afgevraagd of de nieuwe zaal in de Bijlmer niet te groot is voor de jongens. Aan hen de eer om het tegendeel te bewijzen.
Naast het feit dat de zaal bomvol is word ik ook aangenaam verrast door alle stellages en schermen die geplaatst zijn. Dat belooft heel wat. Dit wordt geen avondje muziek luisteren. Dit wordt een belevenis. Samen met de verhalen die mij al ter ore zijn gekomen van het eerste concert zijn de verwachtingen torenhoog. Het intro begint mooi op tijd. Het ziet er allemaal erg gelikt uit. Prachtige beelden waarna de mannen één voor één het podium betreden. Allen, op drummer Niles na, gehuld in het zwart kijken ze de zaal in met een blik alsof de goede Sint al hun wensen heeft beantwoord. En laten we wel wezen, wat kun je nog meer wensen? Volle bak. En dat tweemaal op rij.
De band trapt af met het aanstekelijke (lees: niet uit je hoofd te krijgen) Riddles. Het optreden is nog maar een paar minuten op weg en alles wordt uit de kast gehaald. Compleet met wat ingetogen vuurwerk wordt gelijk de toon gezet. Dat de mannen de griep hebben gehad is nergens aan te horen of te zien. Eloi en co staan er in het begin ietwat stijfjes bij maar daar komt vrijwel direct verandering in. Riddles is een prima opener. De vaart wordt erin gehouden door daarna direct door te gaan met We Are The Young van het album Vultures. Hierna neemt Eloi het woord om aan te geven dat ze hier naar hebben uitgekeken.
Er is veel interactie met het publiek en er zijn veel, erg veel special effects. Voortdurend worden de bandleden op het grote scherm weergegeven. Het is groots, het past prima bij zo’n zaal en nog belangrijker, het past bij Kensington. Dat hun muziek goed tot zijn recht komt zal geen verrassing zijn. De grote verrassing vanavond (en gisteren) zit hem in de manier waarop dit gebracht wordt. Dit is niet toekijken, dit is een beleving. Kensington neemt je mee op een reis (met een hoofdrol voor de videowall en de glitters) en afhaken doe je pas nadat de allerlaatste noot gespeeld is.De bekendere nummers (o.a. War, Riddles, All For Nothing, Done With It) worden uiteraard gespeeld maar ook het stevigere beukwerk met minder hitpotentie wordt niet geschuwd. Dit resulteert in een twee uur durende show waarbij Rivals en Vultures (op Ride na) in zijn geheel worden gespeeld. Samen met wat nummers van het oudere album Borders en klaar is Kees.
Uiteraard wordt ‘Parijs’ nog even aangehaald waarbij Casper en Eloi benadrukken dat het mooi is dat we er allemaal zijn. Hiermee laten we zien dat vrijheid het wint van de angst die sommigen ons proberen aan te jagen. De band laat keer op keer zien waarom zij de beste Nederlandse band zijn van dit moment. In een razend tempo wordt de set afgewerkt zonder maar ook een moment te vervelen. De zaal brult alles mee en krijgt waar het voor komt. Kensington in topvorm. Na het protestnummer War werken de Utrechtse mannen via de opzwepende songs Let Go, Don’t Look Back en Home Again richting het einde.
Hoe kun je iets wat al zo briljant is dan toch nog overtreffen? Uiteraard, door het beste voor het laatst te bewaren. De mannen verdwijnen even van het podium. De spots zijn gericht op het strijkkwartet dat we eerder ook al hebben mogen aanschouwen. Op dat moment niet van heel veel toegevoegde waarde maar nu komen ze beter tot hun recht in de nooit op album verschenen Perfect Family Day. Het nummer begint subtiel maar ontaardt uiteindelijk in een bombastisch geheel. U vraagt zich af, ik mis nog iets. Klopt helemaal. Na getrakteerd te zijn op hun nieuwste nummer Heading Up High is er dan de kers op de taart, genaamd Streets. Er is geen beter moment dan dit om nog even gas te geven. Zelfs de bezoekers die net bij voorgaande nummers nog een beetje puzzelend de lyrics aan het bij elkaar rapen waren zingen nu, hoe kan het ook anders, alles woord voor woord luidkeels mee. Het dak gaat eraf en alsof dit nog niet genoeg is wordt er afgesloten met het prachtige Little Light. Een zee van oplichtende telefoonschermpjes en hier en daar een aansteker zorgen voor een prachtig effect. Tel daar de audiovisuele effecten en vuurwerk bij op en het feest is compleet.
Voor al die mensen die twijfelen of Kensington wel geschikt is voor zulke zalen kan er na twee avonden Ziggo Dome maar één antwoord gegeven worden. Als je tweemaal op rij de Ziggo Dome op zo’n manier helemaal aan flarden speelt dan ben je groot genoeg. Punt.
Kensington – Ziggo Dome (Amsterdam) 26/11/2015
511
vorig bericht