Blijkbaar is de populariteit van de headliner van vanavond tanende. Oorspronkelijk zouden ze in de grote zaal van 013 optreden, maar uiteindelijk werd het een niet uitverkochte kleine zaal. Spijtig, want we vonden hun laatste album zeker sterk. Blijkbaar gewoon niet meer een hippe band. Deels is dat ook wel te merken aan het publiek vanavond. Ik zie opvallend veel oudere fans van het eerste uur. Maar allemaal prima, het is gewoon gezellig druk met nog genoeg ruimte om te bewegen en naar de bar te lopen.
Het Kroatische Keops mag het publiek opwarmen. En wauw, dat doen ze goed. Ze krijgen het publiek meteen vanaf het begin mee door hun ontwapenende, vriendelijke uitstraling. Het is niet vaak dat een redelijk onbekende openingsband bij het publiek de handjes op elkaar krijgt én kan laten meeschreeuwen. Qua podiumpresentatie is het ook helemaal prima. Genoeg beweging, een enorme metal aankleding en goed oogcontact met het publiek.
Ook muzikaal zit het prima in elkaar. Nummers als Unconscious Minds en het meeschreeuwbare Rise Against zijn catchy genoeg dat ze meteen aanslaan. Hoewel geen symfonische band zoals de headliner zitten er genoeg esoterische invloeden in de progressieve metal van deze band om het publiek te plezieren.
Dan mag Therion laten zien waarom ze al meer dan 30 jaar in de business zitten. Er wordt krachtig afgetrapt met Blood of Kingu dat alweer 20 jaar oud is maar nog niets aan kracht heeft ingeboet. Met Birth Of Venus Illegitima gaan we dan zelfs nog verder terug in de tijd. Daarna wordt dan toch het Leviathian drieluik opgepikt van welke deze tour eigenlijk in het teken staat en wel met Tuonela en Twilight Of The Gods.
Wellicht de belangrijkste vocalist van de avond is natuurlijk Thomas Vikström (ex-Candlemass). Met zijn voorliefde voor theater, gehuld in lange jas en pet met pilotenbril dat het midden houdt tussen Judas Priest style heavy metal aankleding en steampunk, een geweldige frontman. Echter, het echte grote vocale vuurwerk komt van de twee dames in het gezelschap. De Spaanse Rosalia Rasem is werkelijk een geweldig vocaliste en dat wordt helemaal duidelijk bij haar breekbare vertolking van Ruler of Tamag, slechts bijgestaan door Christian Vidal op gitaar. Kippenvel! Dat ze ook prima Frans kan zingen horen we op het romantische Mon Amour, Mon Ami waarin ze met een witte roos in de hand het publiek weet te betoveren. Maar er is meer vrouwelijk zangtalent aanwezig in de persoon van terugkerend oudgediende Lori Lewis die de nog hogere regionen in de operateske nummers van de band moeiteloos voor haar rekening neemt.
Natuurlijk wordt dit ondersteund door een krachtige groep instrumentalisten die de bas en gitaren laten scheuren en de drums laten beuken. Op de albums klinken de nummers soms wat braafjes en wellicht wat te sprookjesachtig, live klinkt het allemaal zeker als een echte metal band. Tegen het eind neemt gitarist/oprichter/songschrijver Christofer Johnsson even zijn momentje in de spotlight en spreekt het publiek toe. Na Son of the Staves of Time is het publiek nog steeds hongerig naar meer Therion. De band verdwijnt na dat nummer dan ook maar even om terug te keren met The Rise of Soddom and Gommorah en natuurlijk hun grootste hit, To Mega Therion. Twee nummers waarop het publiek nog even uitgelaten kan springen en headbangen.
Dit optreden stond op zich als een huis. Goede nummers, ervaren muzikanten. Voldoende publieksparticipatie waarbij verzoekjes om de handen de lucht in te steken of mee te zingen zonder moeite opgevolgd werden. Ook sterk was de keuze om de vocalisten soms achter de gitaristen en bassist te plaatsen voor extra dynamiek. De momenten waarop de hele band zij aan zij stonden zagen er geweldig krachtig uit. Het enige dat tegenzat was helaas het geluid. Regelmatig knetterde en kraakte het en had het moeite de hoge uithalen van de vocalisten bij te benen. Verder dus een energiek optreden dat ons toonde dat symfonische metal ook nog steeds gewoon echt metal is.
Foto credit: Ton Dekkers/Interdependent Photo