Keychain – Breaking Out (EP)

Er zijn van die momenten dat je bij de eerste tonen van een nummer weet dat er iets speciaals staat te gebeuren. Dat is voor 2016 zeker het geval bij de EP Breaking Out van Keychain. De energieke mix van (nu-)metal, hip-hop en alternatieve rock, gevuld met sterke grooves en een opzwepende vibe werkt enorm aanstekelijk en activeert de atmosfeer in een straal van minstens 10 kilometer.
De band put daarvoor uit het beste dat in de bovenstaande genres is gemaakt. Mix daarom het geluid, de energie, de grooves en de kracht van bands als KoRn, Papa Roach, Limb Bizkit en Skindred door elkaar, vermenigvuldig dat met vijf en je hebt Keychain.
De EP start met de vooruit geschoven single Prime Time dat op 20 juli al op Rockportaal gepresenteerd werd. Het verfrissende van bijvoorbeeld de Beastie Boys raakt je meteen en Prime Time is voor mij nu al een klassieker in het cross-overgenre. Het nummer grooved, heeft een goede opbouw en het Canadese Keychain werkt genadeloos naar een stevige climax terwijl het evenwicht in melodie en strakke nu-metal, gecombineerd met hip-hopelementen toewerkt naar een mooi einde met een aantal break downs.
Titelnummer Breaking Out volgt al snel. Het is een catchy nummer waarin het gitaargeluid overwegend subtiel het nummer siert, maar zeker ook stevig naar voren komt. Vergelijkingen met het geluid van KoRn mogen genoemd worden. Iets dat zeker ook in Take Back Time terugkomt, terwijl de band zijn hip-hopverleden keihard inzet. Erg sterk is het gezongen refrein. Het nummer heeft diverse aspecten en de versnelling en verzwaring halverwege maakt, mede door het gitaargeluid van Bran Panic (die verantwoordelijk is voor de muziek), het nummer interessant en boeiend.
Met de hip-hop is het dan wel afgelopen op deze EP. Wat naar voren wordt geschoven in het fantastische God Mode zijn de groovende riffs waarin het heldere stemgeluid van zanger JP LaChapelle zeker een belangrijke rol speelt. Het is nog niet afgelopen, want met Pay Load wordt er nog een krachtige compositie toegevoegd. Het pneumatische drumwerk van Cody Taylor in combinatie met het gitaargeluid van Bran past precies in elkaar.
De EP eindigt met het rustige, akoestische en instrumentele Journey. De 2’42 dat het (bonus)nummer duurt, is precies lang genoeg om even snel een biertje te halen, het zweet af te vegen en opnieuw te beginnen met deze heerlijke EP.
Dat Glen Robinson (onder meer van The Ramones, AC/DC en GWAR) achter de knoppen zat bij het opnameproces zorgt waarschijnlijk voor het krachtige geluid op de EP, maar het is toch Keychain die de nummers schrijft en speelt. Met succes.