De opvallende basis van Kiberspassk is op Smorodina niet veranderd. Slavische (duistere) mythologie en sprookjes zijn nog steeds de basis van de muziek. De Kargyraa, een Mongolisch keelzang techniek, wordt nog steeds veelvuldig gebruikt. Net als de mix tussen darkelectro en folk. Zo klinken de aanstekelijke en dansbare opener Koza Rogataia en het springerige Po Poly als een logisch vervolg op de voorganger. Smorodina klinkt toch net een tikkeltje anders dan hun debuut door meer gebruik te maken van furieuze industrial metal. Regelmatig gebracht met de felheid van punk. Luister daarvoor bijvoorbeeld naar het titelnummer en Morozko. Golytba laat horen dat de band alle invloeden makkelijk in een nummer kan stoppen. De gitaren staan duidelijk wat meer naar voren. Het instrumentale Viy doet door het gebruik van de kerkklokken denken aan Rosa Crvx. Het hypnotiserende Daleko mixt traditionele folk met elektrische gitaren. De kwinkslag in het midden van het nummer voorkomt niet het gevoel dat het nummer te lang duurt. Hetzelfde geldt eigenlijk voor Romance, het lange rustpunt op deze plaat. Het klinkt mooi maar als het iets minder minuten had geduurd had het de aandacht van de luisteraar beter vastgehouden. Ook Golubka, het langstdurende nummer op deze plaat met bijna acht minuten, klinkt goed maar had er waarschijnlijk baat bij gehad om iets minder lang te duren. Op dit soort momenten hoor je dat Kiberspassk niet perfect is (de vraag is wie wel?). Ivan-Durak klinkt akelig jaren tachtig vrolijk. Het is een uiterst onverwacht luchtig einde van een uiterst donkere, maar prima plaat. Gelukkig kent het nummer een mooie twist.
Tot slot: Feit blijft dat ondanks al het muzikale geweld en de veelzijdige invloeden de imposante zang van Baba Yaga (Nytt Land) de sfeer van de muziek blijft bepalen. Zo lang de band op deze eigenzinnige manier verder gaat blijft Kiberspassk een band om rekening mee te houden.