De band heeft tot dusver, vooral live, al de nodige successen gekend en kan optredens voor Alter Bridge, Placebo, Baroeg Open Air en Green Lizard op de cv vermelden. Met de nieuwe EP zetten ze hun ‘kruistocht’ voort en dat lukt aardig moet ik zeggen.
Met het titelnummer gaan ze sterk uit de startblokken. Met straf drumwerk wordt je een sfeer van wat nu-metal voorgeschoteld waarbij een zichzelf voortstuwende compositie voor de krachtige impuls zorgt. De refreinen hebben een groovend karakter en het contrast in de muzikale beleving is mooi en interessant neergezet. Met een titel als Apoca-Politics en de compositie The Nationalist lijkt het thema bij Kid Harlequin wat politiek en maatschappelijk getint. Ook hier zet Kid Harlequin een mooi muzikaal palet op waarbij de groove uitermate goed ingebed is in het geheel. De stroperige zang- en gitaarmelodie plakt en beweegt zich langzaam voort. Hoewel de compositie op zich al voldoende aanspreekt is de veranderende dynamiek een aspect dat een extra accent toevoegt. Ergens hoop ik tijdens het luisteren op een flinke climax maar die blijft uit en uiteindelijk is het een verwachting dat ik niet echt als een gemis ervaar na meerdere luisterbeurten.
Halverwege de EP vermindert de vaart een klein beetje in Corrupt Me. De startmelodie is lichtelijk psychedelisch en de algemene indruk is dat Corrupt Me vrij gemakkelijk te volgen is. Maar ook hier is niet alles wat het lijkt. Wanneer de compositie zichzelf lijkt te volgen tot het eind is daar, zoals ik inmiddels wel mag verwachten van Kid Harlequin, toch weer een wending die verrast en aanspreek. Dit keer zorgt een kakafonische twist met een technokarakter voor de extra ‘bite’. De meer mainstreamstroom waarin Kid Harlequin zich heeft begeven zet zich voort in Damned. Eenvoudig en aantrekkelijk met fraai gitaarwerk.
De term Dark Rock komt bij mij bovendrijven bij de laatste compositie. Bij de titel Hate denk ik aan venijn en furie maar kom ik lekker bedrogen uit en word ik op het verkeerde been gezet en dat bevalt me wel. Hate klinkt wel wat donker maar is meer neergezet als een donkere ietwat beklemmende bezwering of lichtelijk pyschotische mantra.
Apoca_Politics is mijn echte kennismaking met Kid Harlequin en dat bevalt me wel. Deze Rotterdammers laten een volwassen geluid horen met composities die, mede door enige wendingen, aanspreken.