Kid Harlequin + Clawfinger – Dynamo (Eindhoven) 08/12/2018

Het publiek in Dynamo is wat je er van zou verwachten deze avond. Allemaal luitjes die jongeren waren in de nineties toen de hoofdact van vanavond zijn grootste succes had. Zal het publiek nog zo in vorm zijn als vroeger? En belangijker: ook de hoofdact zelf?
Op het laatste moment is het voorprogramma uit Rotterdam aangetrokken. Een kans voor de band Kid Harlequin om zich beneden de rivieren op de kaart te zetten. Met creatief in elkaar gestoken gitaarnummers met een lichte industrial inslag spelen zij een vrij uitgebreide set. Dit is zeker wel intelligente rock/pop maar ergens pakt het me niet. Het publiek krijgen ze bij het laatste nummer, David Bowie cover I’m Afraid of Americans toch zeker wel redelijk mee. Maar ergens mocht het wat authentieker, wat smeriger van me. Het vermaakt maar overtuigt me simpelweg niet.
Alweer 25 jaar geleden was het toen Clawfinger pionierde met zijn rapmetal in de kielzog van bands als Rage Against the Machine. Vanavond vieren ze het jubileum van debuutalbum Deaf Dumb Blind met ons. De heren zijn nog energiek genoeg, dat moet gezegd worden. En ondanks de politieke geladenheid van hun teksten is hun humeur erg opgewekt en bijna clownesk.
Ze trappen gelijk af met het eerste nummer van Deaf Dumb Blind, de controversiële aanklacht tegen rapteksten, Nigger. Daarna volgen nummers als Rosegrove (genoemd naar de zorginstelling waar de band elkaar ontmoette, al die jaren terug) en Don’t Get Me Wrong of Wonderful World. Dat laatste nummer wordt ook lekker meegezongen door het publiek.
Over het publiek gesproken… Dat staat geen second stil. Staat het niet in de moshpit dan staat het wel te springen of te dansen. Frontman Zak Tell doet zelfs een beroep op de pit om een beetje op te letten voor de mensen om hun heen. Hij heeft waarschijnlijk ook gezien dat een aantal fans hun plekje voor bij het podium omwille daarvan hebben verlaten. De nummers hebben een lekkere groove die live beter tot zijn recht komt nog dan de plaat.
Met zo’n enthousiast publiek moet Clawfinger natuurlijk zelf ook meedoen. We zien dan Zak kortstondig crowdsurfen en bassist André presteert het zelfs om boven op de grote speakers te klimmen en er met een indrukwekkende snoekduik van af te springen. Gelukkig wordt hij netjes opgevangen door het publiek en hoeft de band niet op zoek naar een vervanger.
Al met al een energiek optreden voor een ontzettend gretig publiek.