Kill The Lights is een van naam nog een relatief nobele onbekend, maar de muzikanten zijn alles behalve groentjes. De band is opgericht door Michael “Moose” Thomas (drums) en Jason “Jay” James (bas en screams), de lezer denk ik wel bekend van de band Bullet For My Valentine. Daarnaast aangevuld met James Clark (vocalist) van Throw The Fight, Jordan Whelan (gitaar) van Still Remains en Travis Montgomery (gitaar) van Threat Signal. Zeg maar een ons kent ons van de metalcore scene. Hun debuut uit 2020, Sinner, liet bij mij een hele goede indruk achter, dus was erg benieuwd wat de heren ons voor zouden schoten met Death Melodies.
Ze trappen af met Hear You Scream en het gaspedaal wordt gelijk goed open gedraaid. De heren wachten niet af. Een lekkere brul zorgt ervoor dat de luisteraar bij de les is en de oren gespitst zijn. Een lekkere groove, een refrein wat in je hoofd blijft hangen, ja ja, deze heren weten hoe ze een metalcore song moeten pennen. Wat een fijne opener zeg! Binnen no time zit ik mee te tikken op het stuur en gaat het hoofd op en neer. De vocals zijn sterk (zowel clean als scream) en het nummer zit gewoon goed in elkaar. Dit belooft wat!
Het niveau wordt op de twee opvolgende songs lekker doorgetrokken. Zowel Die Alone als Broken Bones zijn knallers van nummers. De Pantera achtige bridge in Die Alone geeft de song net iets meer dan de dertien in dozijn metalcore songs die we continu op ons afgevuurd krijgen tegenwoordig. Heel slim gedaan. Ook de Killswitch achtige Broken Bones dendert lekker door. Vooral de vocals van James worden hier fijn geëtaleerd.
De vervolgende songs zijn ook vier songs zijn ook van een meer dan behoorlijk niveau (de tegen Slipknot soms aanleunende Wasting Away bijvoorbeeld), maar met Man Without A Face komt het eerste nummer voorbij waarbij ik mijn aandacht wat verlies. De opbouw van de nummers zijn wat voorspelbaar geworden en het nummer weet mij gewoon niet te pakken. Het lijkt er dan ook op dat na een ijzersterk begin Kill The Lights zijn kruit verschoten heeft en dan moeten we nog vier songs…
Ghosts of Yesterday is ook wat gezichtsloos. Het is niet slecht, maar het is wel heel veel hetzelfde tempo. Saaiheid ligt op de loer. Ik ben dan ook blij dat met Sleep With The Devil er een onvervalste rockballad langskomt. Goede rockballads doen het bij mij altijd goed. Ik houd wel van een goede tearjerker zo nu en dan. Ook al weet dit nummer mij niet zo diep te raken, is dit wel een fijn rustpunt en gewoon goed uitgevoerd. Wederom laat dit zien dat Kill The Lights met James wel een echt troef in handen hebben. Qua gevoel doet mij dit een beetje denken aan Load-era Metallica en dat is vanuit mij een compliment. Is het dan toevallig dat het volgende Suicidal mij weer doet denken aan de latere albums van Metallica gemixt met Killswitch Engage?
Het album eindigt met Drowning. Een gewaagde keuze als je het mij vraagt. Het nummer is namelijk een stuk langzamer, echt uitgaan met een bang doen ze dan ook niet. Het heeft wel een mooie opbouw en zit goed in elkaar. De overgangen tussen het ballad achtige en het meer stevige zit goed in elkaar, maar ik had liever gehad dat ze dit nummer ergens anders hadden geplaatst. Een plek na de eerste vier nummers had bijvoorbeeld perfect geweest, het zou de aandacht namelijk veel beter vast weten te houden.
Al met al heeft Kill The Lights met Death Melodies een heerlijke metalcore schijf uitgebracht. Een meer dan waardige opvolger van Sinner en iedereen die een zwak heeft voor hedendaagse metalcore doet er goed aan om dit album aan te schaffen. Hij gaat sowieso bij mij een plekje krijgen al is het alleen maar al om de eerste vier nummers, die wat mij betreft het aanschaffen al waard zijn. De rest is de zogenaamde icing on the cake.