Killswitch Engage – Disarm The Descent

Na lang wachten is het nieuwe album van Killswitch eindelijk daar. Het zesde studioalbum van de metalcoreband uit Massachussets, USA. En dit keer duurde het wachten niet lang omdat ze veel werk of tijd nodig hadden, maar omdat er een significante verandering heeft plaatsgevonden. Oude leadzanger Jesse Leach heeft zijn herintrede genomen binnen de band. De fans zijn enthousiast en verwelkomen hem met alle respect die hij in de jaren verdiend heeft. Maar de terugkomst van Jesse heeft ook een donker randje; we hebben afscheid moeten nemen van Howard Jones. Die toch enkele jaren het vaandel waardig gedragen heeft. Howard, we zullen je missen!
Het album begint krachtig; met een stevige grunt wordt ‘The Hell in me’ ingezet om er direct een dubbele bass achteraan te gooien. Zo, de aandacht hebben ze. Direct horen we het verschil tussen Howard en Jesse duidelijk terug. De grunts van Jesse lijken wat krachtiger en veelvuldiger aanwezig, maar de zang klinkt toch minder warm dan die van Howard. Het is weer even terugschakelen naar verloren tijden. De stem van Jesse geeft het nummer wel direct een stukje melancholiek mee die direct raakt. Mij hebben ze.
We gaan een versnelling hoger bij ‘Beyond the Flames’ en ‘The New Awakening’. Strakke drums voeren de boventoon tijdens de intro van ‘Beyond the Flames’. Het bijzondere van Killswitch Engage vind ik nog altijd, en ook nu weer, dat de teksten vredelievend zijn en een zekere diepgang hebben. Zelfs als je niet naar de teksten luistert, hoor je de wanhoop soms weerklinken. Dít is gevoel overdragen met muziek; een talent dat gitarist en producer Adam D samen met Jesse Leach prima weet te bundelen. ‘A Tribute to the Fallen’ is weer een klassiek voorbeeld van een nummer wat je kan raken, al mis ik toch met tijd en wijlen het warmere geluid van Howard. ‘In Due Time’ laat horen dat het gitaarwerk van Joel en Adam in de jaren niets te lijden heeft gehad; krachtige riffs zijn onmiskenbaar hét geluid van Killswitch Engage, ook dit album weer. Het valt me op dat de bekende riddeltjes aan het einde van de maten minder voorkomen tijdens dit album, toch eens een brandmerk van de band. Misschien is dat kunstje nu wel gedaan? ‘All We Have’ schudt ons weer even wakker en knalt door de speakers, even niet te veel melodische zang en weemoedige refreintjes maar gewoon onvervalste metalcore zoals ze dat ook kunnen. Het nummer ‘You don’t bleed for me’  laat weer de eerder gehoorde wanhoop horen die Jessie Leach zo goed kan weerspiegelen in zijn stem. ‘Always’  lijkt het rustigste nummer van het album te zijn, we krijgen nog een korte adempauze voordat ze verder knallen met ‘Time will Not Remain’ waarmee ze een duidelijke boodschap uitdragen. De laatste twee nummers van het album zijn oude bekenden; ‘Numbered days’ en ‘My Curse’ sluiten met een live-versie het album af. Juist met deze nummers hoor je duidelijk het verschil tussen de twee zangers. Het zal altijd een tweestrijd blijven…
Als metalliefhebber kan je haast niet anders dan de mannen van Killswitch Engage waarderen. Verdomd goede muzikanten, krachtige nummers en buiten dat; sympathieke gasten. Inmiddels moet ik wel toegeven dat de opzet en klank van de nummers allemaal wat overeen aan het komen is met elkaar. Disarm the Descent laat geen schokkende experimentele nummers horen. Gewoon Killswitch Engage zoals de fans van het eerste uur ze kennen. En zoals we van ze houden.