Als ik mij vanavond naar 013 geef, is dat voor een flashback naar de 80’s. En een soort van “part II” can een concert wat ik zo’n jaar geleden in deze zelfde zaal meegemaakt heb van Nena. Vanavond is nl. tijd- & stijlgenote Kim Wilde aan de beurt. Voor velen een speciale dag want het is niet dagelijks dat je deze dame live kan zien. Voor Kim ook een speciale dag, want ze is vandaag jarig!
Het is te gemakkelijk om hem als standaard singer songwriter in een hokje te plaatsen: want hoewel solo op het podium en slechts gewapend met akoestische gitaar doet hij z’n uiterste best om de dynamiek van een complete band te benaderen met stevig gitaarspel en zang.
Als de klok het aanvangstijdstip van Kim Wilde nadert lopen de foyer en rookruimte opvallend leeg en wordt het publiek langzaam aan ingeleid door recenter werk: Addicted to you en Get out. Prima, maar als vervolgens Anytime, anywhere, anytime herkend wordt dan is meteen duidelijk dat het publiek toch hunkert naar de golden oldies. We worden niet teleurgesteld met opvolger Never trust a stranger. Het lijkt een grote 80’s revival party voor de voornamelijk met veertigers gevulde zaal.
Het is te gemakkelijk en bovendien ook niet leuk om de setlist alleen maar uit een ‘best of’ te laten bestaan. Kim Smith (echte naam) wil laten horen dat ze meer kan dan alleen maar de oude singles laten herleven en het concert krijgt al vrij vroeg een akoestisch intermezzo waarbij ze bijgestaan wordt door broer Ricky op gitaar. Achtergrondzangeres Scarlett en opener Lawrence mogen zich naderhand eveneens toevoegen in dit intieme subsetje op de setlist.
Velen zijn zich bewust dat vandaag tevens de verjaardag van Kim is, en een opgestoken hand in het publiek krijgt de microfoon aangereikt. Even later wordt happy birthday door de hele zaal meegezongen, en de van te voren uitgereikte A4’tjes met daarop ‘Happy birthday Kim Wilde’ gaan de lucht in. Tevens vinden tientallen rozen, complete bossen bloemen, bergen chocola en een heuse teddybeer hun weg naar de verraste zangeres, die Tilburg bedankt voor deze verassing.
King of the world neemt ons weer even mee naar het recentere werk, maar daarna worden we weer volop terug in de tijd gestuurd met View from a bridge, Water on glass, You came en Supreme-cover You keep me hangin’ on. Vervolgens wordt de zaal in duisternis gehuld en verschijnen de woorden ‘game over’ op het scherm achter het podium…
Gefluit van teleurstelling alom, wat resoluut omschakelt naar gefluit van enthousiasme als achtereenvolgens ‘want more?’, ‘insert coin’ en ‘2 credits added’ verschijnen: we zijn nog niet van haar af: You spin me round (like a record) en we eindigen met het nummer waar het allemaal mee begon: Kids in America.
De stem van Kim heeft in al die jaren niet aan karakter ingeboet: de licht nasale zang is herkenbaar uit duizenden. Haar podiumact is echter wel een stuk ingetogener geworden. En dan valt op dat ze duidelijk concurrentie op het podium heeft, notabene van haar achtergrondzangeres. Scarlett Wilde is een wulpse verschijning die met sexy bewegingen over het hele podium heen dartelt, met alle muzikanten flirt maar daarnaast ook meer dan alleen wat achtergrondzang doet. Ook ondergetekende is ten prooi gevallen aan het feit dat de oren Kim volgen, maar de ogen Scarlett. Is dit onbewust dat haar nichtje zo’n groot gedeelte van de show opeist? Of is dit een bewuste afleiding? Ik weet het niet, en ik kan me er niet druk over maken. Het is een objectief feit. Maar het is ook een feit dat ik vanavond naar huis ga met een feest van herkenning als herinnering. En da’s een hele mooie herinnering…
Setlist: Addicted to you – Get out – Anyplace, anywhere, anytime, Words fell down – Never trust a stranger – Stone – The second time – Chequered love – Stay awhile – You’ll never be so wrong – Big love – Cambodia – King of the world – View from a bridge – Water on glass – You came – You keep me hangin’ on – (encore) You spin me round (like a record) – Kids in America