Het geluk van recensent zijn is dat ik al een tijdje in bezit ben van Full Virgo Moon. De nieuwe plaat van King Dude. Het is een terugkeer naar zijn minimalistische werk. Een plaat die terugkeert naar zijn dagen zonder band. Het is dan ook logisch dat TJ Cowgill het vanavond grotendeels akoestisch aanpakt. Enige ondersteuning is zijn akoestische gitaar (bij drie nummers de piano) en Garret Gonzales. Garret ‘Stereo’ Gonzales welteverstaan, want deze grote vriend van TJ en tevens boswachter gebruikt zowaar twee sporen voor zijn digitale percussie. Het is een van de vele grappen die TJ Cowgill vanavond maakt. Hij heeft er duidelijk zin in, maar het is ook overduidelijk dat hij onder invloed is. Dat idee heeft hij zelf ook, want hij beseft zich dat hij niet in zijn beste doen is. Regelmatig krijgen we de mededeling dat hij het volgende nummer wel weer zal verpesten of ruïneren. Hetzelfde geldt voor de cover van Backworld (The Devil’s Plaything), een van zijn favoriete bands. Verder grapt TJ er wat vanaf. Zo neemt hij de muzikanten onder de loep die naar de oefenruimtes van dB’s lopen. Heeft hij grappen en grollen over zijn eigen duistere gedachten. ‘How can you kill someone who’s already dead inside’ en vindt hij het erg tof dat iedereen er is in dit uitverkochte huis (‘met 5000 man en die zo’n 200 euro aan entree betaald hebben’). Ook beseft hij zich dat we met z’n allen in de ‘high risk’ categorie zitten door het Coronavirus.
Ondanks dat ik regelmatig het gevoel heb naar een standup comedian te kijken weet de beste man, samen met zijn beste vriend Garret, er toch een aardige muziekshow van te maken. Er wordt heel veel gespeeld van het ingetogen, minimalistische Full Virgo Moon. Denk aan Intro (The Shadows Theme), My Rose By The Sea, Forty Fives Say Six Six Six, The Satanic Temple, Make Me Blind en het daarop aansluitende A Funeral Song For Atheists. Het breekpunt kwam toen TJ Cowgill zich schuldbewust over zijn eigen staat van welzijn zich overgaf aan het spelen van nummers die het publiek wilde horen. Toen kwamen natuurlijk de oude nummers voorbij die hij vooral solo met zijn akoestische gitaar opvoerde. Zoals Velvet Rope, Jesus In The Courtyard en Lucifer’s The Light Of The World. Op het einde, toen de vermoeidheid verder toesloeg, kregen we nog een aantal nummers op de piano waaronder Forgive My Sins en God Like Me.
Een bizar leuk optreden dus. TJ Cowgill ging pas met permissie van het publiek van het podium af. Hoewel dit optreden niet de geoliede machine was die ik in 2018 gezien heb, was dit toch een bijzonder optreden om bij te zijn. Ondanks dat de beste man duidelijk onder invloed was bleef het muzikaal aardig overeind. Bovendien had het optreden op deze manier dat bijzondere gevoel dat er iets speciaals aan het gebeuren was. Iets eenmaligs. Zeker omdat TJ tot alles in staat leek vanavond. Bovendien was het contact met het publiek innig en was de sfeer speciaal.
Voorprogramma was het Nederlandse IJdelheid. Een muzikant met een stem die een flink bereik heeft. Van midden tot hoog. Slechts ondersteunt door zijn akoestische gitaar weet hij indruk te maken. Alleen zittend op het podium. Zijn nummers vallen wat betreft chorus wel regelmatig in herhaling, maar daar komt hij in het begin mee weg. Helaas zijn de laatste twee nummers een teken dat IJdelheid, net als veel andere bands, nog in een oude valkuil stapt. Net iets teveel willen laten horen dat hij technisch heel goed kan zingen (wat hij net nog niet kan) en daardoor vergeten dat het liedje belangrijker is. Zoals hijzelf merendeels bewezen heeft in het eerste deel van zijn set.