King King – Exile & Grace

In 2013 maakte ik voor het eerst kennis met King King, de band van de Schotse bluesgitarist Alan Nimmo. Inmiddels is de band een live-album en twee studioalbums verder en lijken ze hun stijl gevonden te hebben.
Bij vorige albums leek dat nog niet helemaal het geval, waardoor het kon gebeuren dat het album Reaching For The Light ineens een afslag nam van bluesrock richting de Britse AOR van een band als FM. Niks mis met FM, maar het is wel een wat krappe formule voor de kwaliteiten die er in King King aanwezig zijn. Niet alleen het gitaarwerk van Nimmo, maar ook de fraaie toetsenpartijen van de Nederlander Bob Fridzema en de veelzijdige ritmesectie van drummer Wayne Procter en bassist Lindsay Coulson. Na de albumopnamen is Fridzema overigens vertrokken en inmiddels is hij op tournee met Joanne Shaw Taylor.
King King hoeft het dus niet te hebben van één gitarist die voortaan in de spotlights staat, ook op dit album niet. Dat betekent dat het liedje simpelweg veel meer is dan een vehikel voor gierend gitaarwerk. Op Reaching For The Light hadden ze dat voor mijn gevoel iets te ver doorgevoerd.
Op Exile & Grace hebben Alan Nimmo en zijn mannen hun niche gevonden, ergens tussen (nog steeds) FM, Thunder en Joe Bonamassa. Broken is ook muzikaal een stuk meer richting de FM-AOR, net als de ballad Find Your Way Home. Tear It All Up en Betrayed Me doen sterk aan Joe Bonamassa uit de bluesrockjaren denken, zo rond The Ballad Of John Henry of Sloe Gin. Een track als Long Time Runnin’ heeft juist weer heel veel Thunder in zich, met name in de refreinen.
Nimmo is in stem, maar vooral in zanglijnen op gezette tijden bijna een kopie van Steve Overland (FM), Danny Bowes (Thunder) of Joe Bonamassa. Het wordt gelukkig nergens heel overheersend. Nimmo heeft nu eenmaal een veelzijdige stem, je kunt hem moeilijk verbieden die te gebruiken. Fridzema is de ene keer nadrukkelijker aanwezig dan de andere, maar heeft steeds een forse invloed op het geluid. Gelukkig maar, want dit is een genre waarin een lekker rockorgel volgens mij altijd een verbetering is. Zeker met iemand als Fridzema erachter. Procter is een strakke en vrij sobere drummer, maar bassist Lindsay Coulson gaat op gezette tijden heel lekker met de gitaarpartijen mee. Zo is King King meer band dan je misschien met zo’n goede (en opvallende) gitarist zou verwachten.
Muzikaal neemt King King zoals gezegd weinig risico’s. Tegelijkertijd weet King King met Exile & Grace een sterke plaat neer te zetten, met net iets meer losheid en energie dan op Reaching For The Light. Je hoort bij wat oppervlakkiger beluistering negen lekkere songs, die bij iets meer aandacht buitengewoon vaardige partijen prijsgeven.
Ze hebben net een clubtour in Nederland achter de rug, maar in februari komen ze terug. Nog ruim de tijd om je te verdiepen in King King.
King King – Exile & Grace
(Manhaton Records)

King King website