Kingfisher Sky heeft een nieuw album, het eerste full album sinds Technicoloured Eyes uit 2018. De fans hebben er misschien lang op moeten wachten, maar dat geduld wordt beloond. Feeding the Wolves is een prachtig album. De albumtitel verwijst naar een spreuk van de Cherokee: “Er zijn twee wolven en ze vechten altijd. De ene is duisternis en wanhoop en de andere licht en hoop. Welke wolf wint? Degene die je voedt.”
De samenstelling van Kingfisher Sky is al een tijdje stabiel, met vooral zangeres Judith Rijnveld en drummer Ivar De Graaf (ex Within Temptation) als overgebleven mede-oprichters. De voorbije jaren viel Kingfisher Sky vooral op met hun interpretaties van Kate Bush-nummers, waar ze een avondvullend programma van maakten dat veel bijval kreeg.
Maar dat mag de aandacht niet afleiden van het eigen werk. Feeding The Wolves is opnieuw een progrock-album geworden waar ook liefhebbers van symfo-, folk- en progmetal zich in zullen kunnen vinden. Lang uitgesponnen nummers met een doorwrochte opbouw (als een huis met verschillende kamers), knappe gitaarsolo’s en symfonische orkestraties, elementen van folk, … Het gaat vaak alle kanten op, terwijl de nummers toch telkens slechts één etiket kunnen opgekleefd krijgen, maar dat eclectische is net zo typisch voor Kingfisher Sky. Het is daarom moeilijk om er één nummer of een paar uit te lichten als beter dan de andere. Het hoge niveau is een constante doorheen het album.
Troy Donockeley van Nightwish speelt mee op een paar nummers op Feeding the Wolves en Edward Reekers van Kayak en Ayreon zingt mee. Dat is allemaal leuk, maar toch is dit vooral een group effort van Kingfisher Sky. Wat een talenten zitten er toch in deze band. Er is geen Kate Bush-cover op Feeding The Wolves en op misschien Vertigo na vind ik ook niet zo meteen een nummer waarvan ik denk: hier hebben ze hun eigen Kate Bush-nummer willen schrijven. Misschien hebben ze daar wel iets van meegenomen in één of meer songs, maar ik kan er niet meteen de vinger op leggen, of ik baseer mij te hard op de bekendste nummers van Kate Bush.
Persoonlijk heb ik het meer voor de nummers met wat pit en een leuk tempo, zoals Embrace the Moment, Feeding the Wolves en It Never Ends. Van de rustigere tracks heb ik het meest genoten van het arty Nobody Else Is Watching, Bess (heel leuke intro) en Big Dipper.
Kingfisher Sky heeft zich een eigen niche uitgehouwen ergens tussen progrock en progmetal, met vertakkingen naar waar ze maar willen, van Jethro Tull tot Clannad tot Nightwish. Het is leuk dat een band zo vasthoudt aan zijn eigen principes en overtuigingen van waar ze naartoe willen met hun muziek. En wij mogen allemaal meegenieten vanop de eerste rij.
Kingfisher Sky stelt Feeding the Wolves voor met een tournee in november en december doorheen Nederland. Het eerste concert is in Iduna Drachten op 7 november.