Kino – Radio Voltaire

Toen Kino in 2005 het debuut Picture uitbracht was dat iets heel bijzonders. Vier mannen die in andere bands naam hadden gemaakt die ineens een ander bandje opzetten. Inmiddels is het 2018 en is het eerder regel dan uitzondering dat muzikanten van het ene project naar het andere zwerven om al toerend de schoorsteen te kunnen laten roken. Dat kun je ze ook niet kwalijk nemen. Weliswaar is het resultaat niet altijd even goed, omdat ook mindere ideeën eerder op een album terechtkomen, maar minstens zo vaak levert het ook gewoon fijne resultaten op, zodat je er als muziekliefhebber ook beter van wordt.
In de bezetting van Kino is ten opzichte van het debuut één wijziging opgetreden: naast John Mitchell (zang, It Bites, Frost*), John Beck (toetsen, ook It Bites) en Pete Trewavas (bas, Marillion) is nu als drummer Craig Blundell (Steven Wilson, Frost*) aangetrokken, die eerder ook al meewerkte aan Mitchell’s soloproject Lonely Robot. Die namen verraden het al een beetje: drie van de vier hebben al vaak in verschillende bezettingen samengespeeld. Logisch, want je weet dat je met iemand overweg kunt en iets moois kunt maken. Tegelijkertijd betekent dat, gevoegd bij het onmiskenbare stemgeluid van Mitchell, dat de verrassing van het debuut (vóór al die samenwerkingen) wel een beetje weg is.
Mitchell legt met enige regelmaat fraaie klanktapijtjes neer, daardoor in staat gesteld door Trewavas. Zoals die dat bij Marillion doet, legt hij ook hier een dominante baslijn neer. Dat geeft een gitarist de ruimte om met zijn spel om de melodie heen te zwerven en dat doet Mitchell dan ook.
Die riffs zijn er op zijn tijd wel degelijk. Luister maar eens naar I Don’t Know Why, een heerlijke rechttoe-rechtaan poprocktrack die met prachtige harmonieën wordt opgesierd. De Beatles anno 2018, zoiets. I Won’t Break So Easily Anymore is een van de tracks die nog het meest het Kino-stempel draagt. Temple Tudor is wat mij betreft de meest opvallende song. De gitaar en toetsen doen in de verte denken aan luit en klavecimbel (die titel is geen toeval), terwijl Mitchell aan het einde ook een fraaie, ingehouden gitaarsolo laat horen. In Out Of Time zit een soort solospot voor Blundell en Trewavas. Zelfs tegenstanders van drum- en bassolo’s moeten toegeven dat dat prachtig gedaan is.
De verrassing van Picture blijft op Radio Voltaire achterwege, maar die heeft plaatsgemaakt voor ruim een decennium aan ontwikkeling bij de bandleden. Het levert een album op dat heel hecht klinkt. Vier muzikanten met een karrevracht aan ervaring die zich hebben uitgeleefd, maar nooit de poppy melodieën uit het oog zijn verloren. Wie zich vermaakt heeft met het debuut, It Bites en Lonely Robot, kan eigenlijk niet om Radio Voltaire heen.

Kino op Facebook