Kiske / Somerville – City Of Heroes

Michael Kiske en Amanda Somerville hebben hun sporen reeds verdiend in de ‘rockwereld’. De stem van Kiske is kenmerkend geweest voor het Duitse Helloween, Unisonic en Place Vendome, maar ook Tobias Sammett heeft de zanger al meermalen gebruikt voor zijn Avantasiaprojecten. Daarnaast is Amanda Somerville tevens een bekende voor Tobias, en heeft ze bijdragen geleverd aan albums van Wolfpakk, Epica, After Forever en is ze de stem van Trillium. Twee topvocalisten die met het album City Of Heroes voor de tweede maal samenwerken.
Verantwoordelijk voor het totale geluid zijn Magnus Karlsson (Primal Fear, Starbreaker) en Matt Sinner (Primal Fear, Voodoo Circle, Sinner), die ook de productie voor zijn rekening heeft genomen. De twaalf nummers op het album zijn duidelijk geschreven voor het grote publiek. De teksten gaan over het algemeen nergens over en kennen weinig diepgang. Qua melodie liggen de nummers wel goed in het gehoor en zijn ze lekker vol en glad geproduceerd, zoals bijvoorbeeld het titelnummer City Of Heroes en het door Sander Gommans (ex-After Forever) geschreven Breaking Neptune. Een nummer waar de kwaliteit van Michael Kiske prachtig naar voren wordt geschoven.
Gericht op een breder publiek vinden we op het album een veelzijdigheid aan nummers. Rising Up start krachtig en bescheiden doch wel aanwezig klinkt het keyboard door het nummer heen. In het begin duidelijk op de voorgrond, naarmate het nummer vordert verdwijnt ook het keyboardgeluid naar de achtergrond. De kracht van het intro valt een beetje weg wanneer de zang inzet en dat is wel jammer. Meer tempo vinden we in Open Your Eyes, Last Goodbye en Run With A Dream. Het naar Bonnie Tyler klinkende Salvation hangt daar een beetje bij, maar heeft wel meer inhoud dan Walk On Water, After The Night Is Over en Right Now. Allemaal nummers die eigenlijk het niveau van het songfestival niet ontstijgen. Ook het gebruik van een Spaanse Gitaar kan hier geen verandering in brengen.
Prachtig is wel het nummer Ocean Of Tears. Een nummer waarbij zang, melodie, cello en de gitaarsolo in een delicaat samenspel de sfeer weten weer te geven. Eerst dacht ik dat het een prachtig liefdeslied was, maar bij nader inzien heb ik het idee dat het meer een liefdevol afscheidslied is geworden.
De verwachtingen waren bij mij hoog gespannen toen ik City Of Heroes ging beluisteren. Kiske en Somerville kunnen zangtechnisch wel een potje breken bij mij en het titelnummer was mij vooraf al opgevallen. Het album op zich is me toch erg tegen gevallen. Noem het rock, noem het misschien zelfs pop. Het is niet zo dat ik het album ergens in een hoek zal neerleggen om nooit meer op te zetten, want ook mainstreammuziek is op zijn tijd lekker en zeker niet slecht. Maar ik had zelf meer verwacht van dit koppel.