Kissin' Dynamite – Not The End Of The Road

In deze moeilijke en donkere tijden kunnen we wel een opkikkertje gebruiken. Het Duitse Kissin’ Dynamite serveert dat opkikkertje met dit nieuwe album.
Vocalist Hannes Braun, die eerder werkte met artiesten als the Kelly Family en Beyond The Black produceerde dit album weer zelf. Dat resulteert in de vertrouwde gelikte sound.
Not The End Of The Road kwam al eerder uit als single. Het is zeker een goede graadmeter voor wat je op de rest van het album te horen krijgt. En dat is in grote lijnen simpelweg wat je al op eerdere Kissin’ Dynamite albums hoorde:  gelikte, opgewekte glam rock / power metal.
De nummers klinken positief en glorieus. Vol hoop en belofte. Only The Dead, All for a Halleluja zijn daar prima voorbeelden van. Nummers die je doen springen en meezingen op goed gevulde festivalweides en in stadions.
Good Life is een stukje langzamer en we horen hier gastbijdragen van Saltatio Mortis, Guernica Mancini en Charlotte Wessels . De gevoelige kant van vocalist Hannes Braun regeert extra op de mooi gearrangeerde ballad Scars. Hij had zo op die Knuffelrock verzamelaars van vroeger gekund.
Vanaf de kreunende vrouwelijk vocalen van Yoko Ono wordt een toon gezet die wat meer naar Mötley Crüe neigt dan we gewend zijn. No One Dies A Virgin tapt ook uit, dat net wat meer sleazy, vaatje. Het gitaar solo werk is op dat nummer overigens vrij indrukwekkend.
Grootste verrassing is het ietwat donkerder klinkende Voodoo Spell. Geen enorme stijlbreuk, maar het heeft een snufje invloeden uit gothic metal (denk HIM), dat het nummer tussen de rest wat doet opvallen.
Fijn album in het verlengde van het eerdere werk. Fans van de meer extreme en true metal zullen dit uitkotsen als een haarbal. Fans van bands als Powerwolf, Orden Ogan en aanverwanten zullen hiervan zeker wel weer genieten.