Vanaf tel één schiet Klone met Yonder dan ook meteen in de roos. Yonder lijkt tekstueel wat droevig gestemd, maar het muzikale decor is ruim zeven minuten een soort geruststellende warme deken waarin je je mag wikkelen terwijl zanger Yann Ligner je met zijn magische stemgeluid prikkelt en kietelt. De melancholiek viert hoogtij, maar daarmee maak je nog geen mooie compositie. Klone weet intensiteit en subtiliteit in een precair evenwicht neer te zetten waarbij de muziek de toon van de teksten volgt. Wanneer de zin When The Sky is Grey ingezet wordt, volgt de muziek in een zwaarder getint hoorspel als een zomerse onweerswolk die fascineert en zwaar op je leunt. Neem daarbij de prachtige video en ik voel Le Grand Voyage in mijn jaarlijstje klimmen naar de top.
Breach is de tweede single die door Klone naar voren is geschoven. Zonder in herhaling te vallen weet Klone de kwaliteit in een perfect opgebouwde compositie neer te zetten. De band weet met behulp van een mooi muzikaal muziekpalet de emotionele kant te raken en de gevoelige snaar te beroeren. Muzikaal golvend wordt het album vervolgd met Sealed waarin de gitaarklanken van Guillaume als een gouden draad verweven is in het totaalplaatje. Het gitaarspel is naast het karakteristieke stemgeluid van Yann medebepalend voor de sfeer op het album. Mooi ingetogen vraagt het toch de nodige aandacht in Indelible waar het wordt bijgestaan door een heerlijk kaal drumgeluid waarmee iedere slag je raakt. Yann heeft zeker een hoofdrol in Indelible totdat een ritmewijziging je een andere kant opstuurt en in een soort jazzyvibe een saxofoonsolo de aandacht compleet opeist.
Binnen het vertrouwde spectrum beweegt Klone zich in het melancholische landschap door vanuit de zang van Yann en de subtiele gitaarklanken ritmisch een soort tribal-achtig drumwerk in te zetten. Je voelt aan alles in de opbouw dat er wordt gewerkt naar een steviger karakter. Het geheel zwelt aan tot een soort new-age breakdown om van daaruit te excelleren. De stap naar Hidden Passenger is dan groot maar niet beangstigend wanneer de gevoeligheid wordt ingezet. Ook hier is de afwisseling in intensiteit perfect getimed en krijgt de compositie een glooiend karakter.
Dat Klone meer is dan melancholie blijkt in The Great Oblivion dat lekker zwaar is aangezet met een stevig riffgeluid en daarbij heel interessant is door de stijlwisseling die zich naar het progressieve rockgenre beweegt. Daaropvolgend krijg je als luisteraar Sad And Slow voor je oren en de titel van de compositie dekt uitstekend de lading.
Met Silver Gate laat Klone je nog één keer meevaren op die muzikale stroom waarin ze werken. Een compositie die de schoonheid van de muziek van Klone nog voor de laatste keer op dit album laat horen en zelfs bijna voelen. Zo sterk dat het in woorden nagenoeg onmogelijk is om te beschrijven.
Klone mag dan Anathema als grote voorbeeld/grote broer zien. De band maakt mijns inziens muziek van eenzelfde kwaliteit en dat baseer ik niet alleen op dit prachtige laatste meesterwerk, maar op de laatste albums die de band mocht uitbrengen. Met Le Grand Voyage zijn ze net een beetje meer de kant van de melancholiek op geschoven, maar weten ze ook te prikkelen door sterke en krachtige impulsen. Zeker een album voor in de jaarlijst.