Het is inmiddels ruim tien jaar geleden dat ik kennis maakte met het Franse Klone met het album The Dreamer’s Hideaway en dat was al het vierde album sinds de oprichting in 1999. Sindsdien had ik de ‘eer’ om de band te mogen blijven volgen en steeds wist de band in alle glorie hun melancholische rock aan me toe te vertrouwen. Met Le Grand Voyage vonden ze onderdak bij het label Kscope. Het resulteerde in optredens met Leprous en Pain Of Salvation en ook de podia van Hellfest, Prog Power USA en Midsummer Prog werden aangedaan.
In februari 2022 besloot de band dat het tijd werd voor de opnames van Meanwhile met Chris Edrich (TesseracT, Leprous) als producer. Een album waarop tien nieuwe parels tentoongesteld worden. En de vraag is dan natuurlijk of Klone nogmaals een meesterwerk op de markt kan brengen.
Kenmerkend voor Klone is dat ze een compositie niet beginnen met een lang instrumentaal gedeelte. De zang van Yann Ligner is als onderdeel van het geheel meteen aanwezig en dat is fijn, omdat het stemgeluid van hem zo vertrouwd klinkt en licht rauw een extra element toevoegt aan het melancholisch decor. Die melancholie blijft altijd lekker hangen, maar zoetsappig of gezapig is het allerminst want krachtige stukken ondersteunen en contrasteren die melancholie tot in de puntjes. En Yann schakelt in zijn zang moeiteloos over.
Bij Blink Of An Eye komen de jazzelementen in de vorm van het saxofoongeluid weer naar voren bij het intro. Het is de opmaak voor een zich rustig opbouwende compositie. Het tempo ligt laag en dat past uitstekend bij de zang van Yann die als vanouds alle emotie uit heel Frankrijk in zijn stem kan leggen.
Met Bystander weet ik ondertussen dat Klone het weer flikt en waarschijnlijk hoog gaat eindigen aan het eind van het jaar. In Bystander bewijst Klone dat het huwelijk tussen schoonheid en kracht onuitputtelijk is en het innemende karakter is van dusdanige aard dat de tijd even stil lijkt te staan bij het beluisteren van deze compositie. En iedere keer dat Bystander voorbij komt zijn er weer muzikale details die verstopt in het totaal zich voorzichtig laten ontdekken. Er ligt een krachtige impuls ten grondslag aan Bystander en de passie is bijna voelbaar.
En er lijkt geen einde aan te komen. Het is intens genieten van Scarcity en Elusive. Klone weet in zijn geheel te overtuigen en het heerlijke stemgeluid van Yann beweegt vloeiend door het gehele muzikale landschap dat de band je voorschotelt. Ietwat onderbelicht tot dusver is het drumwerk maar het is zeker het vermelden waard. Florent Marcadet is met zijn spel ondersteunend doch indrukwekkend aanwezig. Apnea onderscheidt zich onder meer door een perfecte mix van gitaar, toetsen, drum, zang en bas. Even voorbij de helft krijgt Apnea een subtiele en fijne wending en zet ‘powergedeelte’ in. Naar het einde overheerst de melancholie weer in volle glorie.
Bij The Unknown start de band wat verrassend met een krachtig gitaarspel waarvoor Guillaume Bernard en Mika Moreau verantwoordelijk zijn. Het bepaalt de sfeer en overheerst bijna de complete luistertijd hoewel er aan het eind nog even extra wordt uitgepakt en het geluid nog voller is neergezet en Matthieu Metzger zijn saxofoonkunsten mag vertonen.
Had ik het eerder over het drumwerk. In Night And Day mag dit wederom floreren. Er vindt een mooie afwisseling en samensmelting plaats tussen de zang en drum voordat de rest invalt in de krachtige refreinen. Bij de coupletten keert Klone dan weer terug naar die wat meer ‘kale’ basis. Disobedience en Meanwhile sluiten samen het album af op een manier die mooi in het verlengde ligt van de rest. Schoonheid en kracht zijn ook hier de kernwoorden en maken van Meanwhile een prachtig album.
Klone krijgt het dus weer voor elkaar om een album uit te brengen waarover ik eigenlijk alleen maar positief kan zijn. Melancholie is wellicht de basis van de composities, maar de manier waarop de band de krachtige momenten weet te verwerken in hun muzikale reis is verbluffend.