KMFDM levert gigantische diversiteit op Let Go. Dat maakt het lastig om de plaat als geheel te zien. De met humor gebrachte knipoog die op voorganger HYËNA nog het overwicht had is op Let Go verdwenen. Jammer genoeg zijn niet alle nummers op deze plaat voltreffers. Zo zijn Next Move en When The Bell Tolls gewoon middelmaat. In deze nummers zit erg weinig onderscheidend vermogen. Probleem is dat dit wel vaker voorkomt op Let Go. Aan de andere kant weet KMFDM soms aardig uit de hoek te komen. Niet zozeer met furieuze industrial metal maar juist meer door experiment. Vreemd genoeg is de reggae met blazers op WW 2023 (die direct doorloopt in outro Filet Manchego Claret & Blow) grappiger dan menig ander nummer. Totem E. Eggs en Erlkönig doen een aardige poging om de oude industrial (metal) te laten herleven. Hetzelfde geldt voor de swingende opener Let Go en de hectiek van Push! De popnummers Airhead en Touch hebben veruit de meeste schwung. Dat zegt eigenlijk genoeg. Wat gebracht wordt op Let Go is allemaal ver verwijderd van de oude vertrouwde KMFDM kwaliteit. Dat argument geldt helaas voor het hele album. Het mist de furieuze en felle kant die de band normaal wel weet te brengen.