Knight Area – Between Two Steps (EP)

Evenals de vorige cd Nine Paths uit 2011 is ook de EP een groeibriljant. De EP Between Two Steps is een mooi vervolg op Nine Paths. Gerben Klazinga en Mark Smit zijn wederom voornamelijk verantwoordelijk voor respectievelijk de muziek en de teksten. Sinds 2011 is er nog wel wat veranderd in de line-up. Mark Bogert verzorgt de gitaarpartijen en niemand minder dan Peter Vink (onder andere bekend van zijn bijdragen aan de cd’s van Arjen Lucassen) laat de basgitaar resoneren in de band.
Startnummer Bubbles geeft meteen al weer waar Knight Area voor staat. “Luchtige” progressieve rock. Het nummer start in een gestaag tempo en klinkt makkelijk weg, onder andere door een aanstekelijk refrein en is commercieel gezien een fraai nummer. Halverwege versnelt het nummer en keyboard en gitaar zoeken elkaar op in een perfect een-tweetje, onderbroken door zowel emotionele rustige als ruigere intermezzo’s. Forever Now heeft meer tempo. Mark Smit is met zijn zangstem zeer bepalend voor het geluid. Hij lijkt geen moeite te hebben om zich staande te houden in de composities. Aan de andere kant klinkt het ingetogen, bijna breekbaar. Deze contradictie geeft de muziek van Knight Area een mooi en compleet geluid. Vooral in This Day past alles zo mooi in elkaar. Voor het eerst dringt het tot me door dat er invloeden te bemerken zijn van The Alan Parsons Project in de hoogtijdagen ten tijde van de LP’s (!) Pyramid en Eve. Gevoelig en meeslepend. Muziek om met gesloten ogen even de wereld te laten wat het is en mee te gaan in de flow die ontstaat. Dreamweaver is een nummer dat midden in de progressieve wereld staat. Elk element is aanwezig, maar wel precies op de goede plaats. Met Xerenity sluit de EP af. Een instrumentaal episch stuk dat als eindtune helaas het einde aankondigt van dit hoofdstuk van de band.
Between Two Steps moest dus groeien in mijn beleving, maar toen het zaadje eenmaal geplant was, werd het al gauw een stevige plant met vijf goede en gave vruchten.