Knight Area – D-Day II The Final Chapter

Met het succesvolle eerste D-Day-album liet Knight Area een nieuw en fris geluid horen waarin de strijd aan het einde van de tweede wereldoorlog centraal stond. In de composities lag de focus op de veldslagen die uiteindelijk het einde van de oorlog zouden inluiden.
Op D-Day II – the Final Chapter ligt de focus meer op de man achter de soldaat. De oorlog zelf ligt achter ons en de (helden)verhalen en verschrikkingen zijn duidelijk. Maar Knight Area zoekt op D-Day II juist de menselijke kant van de strijd. In Peace Of Mind wordt dat mooi duidelijk. Een compositie dat gekenmerkt wordt door subtiel pianospel van Gerben Klazinga dat als een rode draad de spirit lijkt weer te geven. Vanuit die paar noten pianospel wordt het gevoel en de beleving opgestuwd en weet jan Willem Ketelaer de emotie precies weer te geven in zijn zangpartij terwijl hij ondersteund wordt door de band.

Een band die vanuit de eigen kwaliteiten samen meer is dan een eenvoudige optelsom. Knight Area zet die synergie om in hoogwaardige progressieve composities die in The Enemy Within bijval krijgt van het gitaarspel van Mark Bogert. Hij weet in zijn spel de juiste noten te raken en zet niet alleen een toegankelijke gitaarsolo neer, maar draagt met zijn spel voor een groot gedeelte het geheel. Hij draagt voor een groot gedeelte de compositie zonder de aandacht volledig op te eisen. Wat overblijft is een aantrekkelijke compositie die gemakkelijk in het hoofd blijft hangen en van begin tot einde overtuigt.
In I Believe komt er een krachtige impuls en ligt het tempo wat hoger. Gerben Klazinga krijgt met zijn toetsenspel geregeld de ruimte om zich lekker uit te leven. De centrale vraag in I Believe is of we de goede kant op gaan met deze wereld, of we hebben geleerd van het verleden en of de bevrijders hun leven voor niets hebben gelaten. In de huidige tijd met de ongeregeldheden in het oosten moeten we helaas concluderen dat sommigen van ons nog niets hebben geleerd.

Met For Those Who Fell legt Mark Bogert de ziel genadeloos bloot met zijn innemende spel. Deze instrumentale compositie geeft het gevoel van vaderlandsliefde omdat het marsritme en zijn gitaarmelodie niet zouden misstaan in een willekeurig volkslied.
Na de min of meer emotionele snaar die geraakt is, start The Dream waarin gesteld wordt dat het goed is om te dromen. Maar wat nu wanneer je je eigen dromen achter moet laten om ergens anders in een vreemde omgeving de droom van anderen gaat ‘najagen’. Mark Bogert lijkt in eerste instantie gewoon door te gaan waar hij gebleven was, maar krijgt al gauw bijval van een progressieve inslag. Er wordt veelvuldig gebruikt gemaakt van mooie en verrassende wendingen, maar de compositie blijft één geheel en Jan-Willem laat horen dat hij over een verrekt goed stemgeluid beschikt (mocht dat nog niet duidelijk zijn). De versnellingen waarin drummer Pieter van Hoorn als katalysator fungeert.
Met The Journey Home geraken we weer in het rustige segment. Het gevoel past uitstekend bij het thema van de compositie waarin duidelijk wordt dat de soldaten, eenmaal teruggekeerd van het front, hun verhaal en ervaringen niet konden delen omdat iedereen verder wilde en de oorlog wilden vergeten, terwijl duidelijk is geworden dat we met z’n allen de ‘veteranen’ waren vergeten. Veteranen waarbij de oorlog vers in het geheugen lag, terwijl ze de kans niet kregen om het te verwerken. Met die gedachte heeft de compositie nog meer impact en wakkert de muzikale omlijsting de emotie nog meer aan. De compositie is mooi opgebouwd en werkt naar een prachtig einde waarbij je na de laatste noot even stil wordt.
Er waren al enige momenten op het album dat ik de term rock-opera op voelde borrelen. Met Crossroads weet ik het zeker en kan ik niet onttrekken aan het idee dat Gerben in ieder geval een bijzondere voorliefde heeft voor het werk van wijlen Jim Steinman. Crossroads heeft alle beproefde elementen in zich van een goede compositie van Knight Area. Het gitaarwerk, de opbouw met opstuwende stukken en de intensiteit zijn allen aanwezig.
Aan het einde van het album slaat Knight Area even een andere weg in. Freedom For Everyone is een compositie waarin de opsmuk van een complete band achterwege is gelaten en er uitsluitend een akoestische setting is overgebleven. Daardoor wordt de focus meer gelegd op de tekst en die is hartverscheurend. Door het woord Somewhere in het refrein en de gevoelige snaar moet ik denken aan Leonard Bernstein hoewel zijn Somewhere in West Side Story toch anders klinkt. Knight Area weet ook hier in deze minimale muzikale ondersteuning naar een climax toe te werken.
Met de Orchestra Compilation sluit Knight Area het album af. Een album dat nu juist de kern van de na-oorlogse periode blootlegt op een uiterst gevoelige manier. Een eerbetoon aan allen die gestreden hebben voor de vrijheid en in een bepaalde periode miskend zijn. Die boodschap heeft Knight Area prachtig vertaald in pakkende composities die muzikaal staan als een huis en waarvan de teksten de kern raken en je niet alleen stil doen staan bij al die ‘helden’ maar je ook zo raken dat je er letterlijk even stil van wordt.