De eerste band die we op het binnen podium zien is Raw. Ondanks dat het pas het tweede optreden van deze band is, is het al snel duidelijk dat we te maken hebben met een groep doorwinterde artiesten die allemaal hun sporen al hebben verdiend in diverse regionale bandjes. Zo zien we bandleden van Rattlesnake Shake, Fatburger en GOOM. De heren willen rauwe gitaarmuziek maken en dat is ze gelukt. Met covers van Pantera, Korn en Slipknot stampen ze de eerste bezoekers wakker. Geen gepriegel en of gezeik, gewoon stevige metal. Volgend jaar wat later op de dag!
Op het buitenpodium staan de mannen van Note to Amy. Een mengeling van hardcore en metal met melodieuze zang. De eerste nummers lijkt de zanger zichzelf niet goed te horen en lijkt het niet altijd even zuiver. Als hij dan vertelt voor het eerst in acht maanden weer op te treden is het wellicht daaraan te wijden. Note to Amy is geen bekende in de buurt, maar toch verzamelt er aardig wat publiek en knikken hoofden instemmend mee op de muziek. De jongens zijn in ieder geval enthousiast en dat is te zien en te horen!
Ondertussen moet er natuurlijk ook wat gegeten worden en zoals elk jaar verzamelen bezoekers zich met hun biertje aan de lange tafels onder de overkapping. Ook dit jaar is er weer een vette hap te halen en hier wordt ook gretig gebruik van gemaakt terwijl de voeten even rust krijgen. De eettafels zijn inmiddels haast beroemd om hun gezelligheid en menig bezoeker trekt zich daar in de loop van het festival ook even terug.
Baby Face Nelson staat daarna op het binnenpodium. Het lijkt moeilijk voor welke band dan ook om het publiek lang binnen te houden gezien de tempraturen tot ongekende hoogte zijn gestegen. Toch doen de mannen van Baby Face Nelson goed hun best. Country en Rock’n Roll maakt dat de sfeer wel steeds losser wordt (en misschien hebben de biertjes er ook wat mee te maken) en er wordt flink gedanst! Kritisch puntje is wel dat na een half uur de nummers allemaal een beetje op elkaar beginnen te lijken, maar voor de liefhebber mag dat de pret niet drukken!
Dan weer naar binnen voor de mannen van Helldriver. Dat optreden kan niet anders omschreven worden als stampende gitaren in een dampende hitte. De vergelijking met Motorhead is onvermijdelijk en liefhebbers van het genre komen zeker aan hun trekken. Voor sommigen is het toch iets te veel van het goede en enkele bezoekers vluchten geschokt weer naar buiten. De mannen op het podium maakt het niet uit, zij genieten van het publiek en de muziek.
Binnen staat daarna een andere topper Black-Bone. Het is opvallend rustig bij het binnen podium als de nog jonge mannen van Black-Bone met hun optreden beginnen maar ze laten zich niet tegenhouden en spelen met hetzelfde enthousiasme als ze doen in de grotere zalen van Nederland, waar ze óók staan. Black-Bone speelt eigen nummers van stevige speedrock, de vergelijking met Peter Pan Speedrock is dan ook snel gemaakt en zeker geen belediging! Black-Bone zorgt gegarandeerd voor muzikaliteit, enthousiasme en puur vermaak. De interactie met het publiek is erg leuk om te zien!
Buiten sluit Prinz Klauz af. Voor Rockportaal nog een onbekende, maar al gauw blijkt dat Prinz Klauz de afsluiting van het buitenpodium waard is. Wederom zien we vele oudgedienden uit verschillende regio
De afterparty wordt verzorgd door Twenty-Sicks. Zij spelen alle hedendaagse nummers in een rock ’n roll jasje en degene die nog puf hebben dansen de voeten nog onder hun lijf vandaan. Het was een lange dag en het publiek stroomt langzaam naar de uitgang.
De tiende editie van Knipoog kan niet anders dan een succes genoemd worden, een uitgebreid programma met voor ieder wat wils, prachtig weer en veel leuke mensen. Oude bekenden zijn herenigd en nieuwe vrienden worden gemaakt, Knipoog doet zijn traditie weer eer aan; een oergezellig festival.