Er blijven maar mooie dingen uit Australië komen. Thy Art Is Murder kondigde een nieuw album aan, evenals Voyager die afgelopen maand Liverpool op stelten zetten met een puike perfomance op het Eurovisie songfestival. En eind maart kwam Ne Obliviscaris nog met het langverwachte nieuwe album.
Kodiak Empire is het volgende exportproduct dat binnen het progressieve experimentele genre zijn opwachting maakt met het album The Great Acceleration.
The Difference is lekker gecompliceerd neergezet met aanstekelijke drumpatronen en ruim aandacht voor het gitaarspel, hoewel het bassspel in het intro duidelijk aanwezig is. Het doet qua de gitaarmomenten denken aan een band als Red Guitars terwijl de manier van zingen naar Jupiter Hollow neigt. Het stemgeluid van zanger Bryce Carleton is helder, krachtig en hij heeft een aanzienlijk bereik en biedt een mooi contrast met het wat zwaardere karakter van de muziek van Kodiak Empire.
Within The Comfort past verder mooi in het plaatje hoewel Kodiak Empire hier zeker nog wat zwaardere accenten heeft aangebracht in de verder aantrekkelijke melodie die daardoor luchtig blijft maar een pittig karakter krijgt.
Mochten we in The Difference al kennismaken met de drumcapaciteiten van Benjamin Shannon, in Animist doet hij alles nog eens stilletjes (niet echt) over. Met zijn ontelbare ghostnotes tussen zijn rake klappen op de snare verleidt hij de drumliefhebber, maar het zou ook zomaar kunnen zijn dat iemand er helemaal onrustig van wordt. Binnen de wat melancholische basis switcht de band tussen rustige en meer uptempostukken. In Animist laat Kodiak Empire zijn veelzijdigheid horen. Als vanzelf, zonder dat het opvalt, loopt Animist over in Maralinga. Een compositie waarin sfeer en gevoelservaring belangrijker zijn. Licht ambient glijdt de compositie aan je voorbij. Maralinga is meer een aaneenschakeling van slagen, akkoorden die wonderwel goed in elkaar passen en ideaal zouden gedijen bij een sterk visueel spektakel.
Het album sluit af met de compositie Marcel. De rustige setting is gebleven en aanvankelijk heeft Marcel een goed te doorgronden karakter. Het is daardoor wellicht de meest toegankelijke compositie op the Great Acceleration. Zanger Bryce gebruikt zijn zangbereik van hoog tot laag en weet er zelfs nog een ferme grunt uit te gooien na ruim zeven minuten. Drummer Benjamin trommelt zichzelf geregeld een zijweg in om uiteindelijk weer aan te sluiten bij de melodiestroom die zichzelf verder door het progressieve genre heen meandert.
The Great Acceleration is een album waarin je door Kodiak Empire meegenomen wordt naar hun eigen muzikale wereld waarin alles vrij normaal verloopt, maar waar je niet moet opkijken wanneer er vreemde accenten de rust enigszins ‘verstoren’. Het album is ergens vrij complex maar toch goed te volgen en vooral het drumwerk en de zang zijn bepalend voor dit progressieve kunststukje.