Vanavond staat er weer een stuk van mijn jeugdsentiment op het programma: KoЯn!! De band doet het schijnbaar nog altijd erg goed en heeft sinds de jaren 90 eigenlijk niet aan populariteit hoeven inboeten want de show is op een paar kaarten na compleet uitverkocht. KoЯn is eindelijk weer compleet nu gitarist Brian weer officieel terug is in de gelederen. Deze is sinds 2005 weg geweest bij Korn om naar verluid verschillende redenen. Zijn nieuwe geloof zou de samenwerking in de weg staan, maar anderen beweren ook dat drugs een reden was. Hoe dan ook, ik ben blij dat hij weer terug is, ik kon me KoЯn eigenlijk moeilijk voorstellen zonder “Head”.
Het voorprogramma bestaat uit twee gedeeltes. De band van (dus sinds kort weer) KoЯn gitarist Brian ‘Head’ Welch: Love and Death en de “southern metal” band Hellyeah.
Stipt om 20:00 komt Love and Death het podium op, onder het gestage geluid van een hartslag en een piano. De band zet een aantal nummers neer die erg doen denken aan de KoRn stijl van muziek, maar dan met Brian als zanger. Bij KoRn verzorgde hij de tweede stem, maar nu staat hij als frontman op het podium. Dit gaat hem goed af. Zoals Jonathan bij Korn veel emotie in de zang kan leggen, doet Brian dat voor zijn eigen band ook. De muziek zelf ligt in hetzelfde straatje als de hoofdact, maar dan met een wat zachtere insteek en wat melodische refreinen. De bassist van de band is een vreemde verschijning om te zien. Deze heeft zijn hoofd, bovenlijf en gitaar ingetaped met witte tape. Daarbij trekt hij de meest vreemde blikken en is zijn stijl van basgitaar spelen bijna mechanisch om te zien. De gitarist is ook wel bijzonder, dit pas achtien jarig ventje speelt gitaar op een heerlijk niveau en blijkt ook nog eens een goede stem EN grunt te hebben. De nummers bezorgen me af ten kippenvel. Er wordt door ‘Head’ zoveel gevoel in gelegd dat het een genot is om naar te kijken. Helaas speelt de band maar vijf nummers, waarvan Whip It voor mij de lekkerste is. Te snel moeten ze het podium verlaten om plaats te maken voor Hellyeah.
Wat voor genre dit ongeveer is, wordt al wel duidelijk bij het opbouwen van de apparatuur. De cowboy hoed en de hoeveelheid lange baarden doen denken aan country, maar dan in een behoorlijk stevig metal jasje. Pantera, maar dan het tempo nog even wat harder. Dat er enige gelijkenis is, is niet zo vreemd; ex pantera drummer Vinnie Paul zit achter de drumset. Onder het donderend geraas van een langsdenderende trein, een overvliegende helicopter, marcherende mensen en een hoop geschut komt de band het podium op om gelijk vol gas van start te gaan. De heavy metal rolt van het podium en temidden de amerikaanse air, de cowboyhoed, bandana’s en baarden schreeuwt Chad Gray de nummers eruit. De stem imponeert overigens net niet. Of dit nou afstemming van de microfoon is, is onbekend. Feit blijft dat de stem af en toe een beetje in het niet valt bij de berg muziekaal geluid die de zaal in wordt gepompt. Chad zelf is qua verschijning imponerend genoeg, met zijn hanekam, opgeschoren haar, woeste blik en mouwloos workershirt. Dat de band niet vies is van een lomp feestje blijkt wel uit de teksten: Drink Drank Drunk is hiervan een sprekend voorbeeld. Na het laatste nummer Hellyeah wordt het podium in gereedheid gebracht voor de hoofdact.
Het is tijd voor KoЯn! Het podium is voorzien van een erg gave lichtshow. Boven het podium hangt een groot matrix scherm, zo breed als het podium. Deze is gelinked met de drie kleinere schermen op het podium zelf. De intro bestaat uit allerlei onheilspellende nieuwsfragmenten waartussen ‘gezapped’ wordt. In het midden is het enorme drumstel uitgestald van Ray Luzier, die er goed belicht is door de twee spots die aan het drumstel zelf zijn bevestigd. Een welkome afwisseling daar de meeste drummers vaak compleet uit het zicht en uit het licht worden geplaatst. De band begint met het nummer Blind, waarbij een aantal dingen gelijk duidelijk worden. De geluidsafstelling is stukken beter dan bij de voorprogramma’s, de zaal zit tjokvol met fans en de band heeft er zin in! Het nummer wordt werkelijk door iedereen in de zaal meegeblehrd. Bij de tekst “Are you ready” gaat de massa voorin de zaal dan ook nog eens volledig uit zijn dak. De band speelt vooral ouder werk, waar ik persoonlijk niet rouwig om ben. Niet omdat ik de nieuwe nummers niet leuk vind, maar ik ken ze simpelweg (nog) niet. De zaal lijkt het daar volledig mee eens, want bijna alle nummers worden meegezongen, zoals bijvoorbeeld Dead Bodies Everywhere.
De zaal is tijdens het concert aan het veranderen in een grote sauna. De menigte is dusdanig enthousiast en blijft zo hard aan het moshen dat het ene na het andere t-shirt uit wordt getrokken om de hitte enigszins te kunnen trotseren. Naar mate de show vordert lijkt het steeds warmer te worden. De zaal staat ook nog eens echt even op z´n kop als Jonathan het podium op komt met zijn doedelzak voor de intro van Shoots and Ladders. De lichtshow laat op dat moment ook prachtig wapperende Nederlandse kleuren zien, wat nog een beetje extra reactie uit het publiek oplevert. Een aantal nummers verder laat de band ook een uitstekende cover horen van Pink Floyd: Another Brick in the Wall. Na een niet al te lange pauze komt de band terug voor een toegift. Ik sta helemaal klaar voor een van de klassiekers, maar de band speelt een voor mij compleet onbekend nummer voorzien van aardig wat dub invloeden, getiteld Get Up. Dit nummer is van het album The Path of Totality. Het is even wennen maar dub en KoRn passen wel bij elkaar. Na Got the Life en Freak on a Leash hebben we de zaal verlaten, in de hoop dat we verder geen nummers hebben gemist. Het is laat, we moeten nog een eind rijden dus we kunnen nog even nagenieten van een band die nog net zo sterk op het podium staat als voorheen.