The Paradigm Shift is dan ook een prachtige cd geworden met de nodige vertrouwde geluiden, maar zeker ook met wat verrassingen. Prey For Me bijt de spits af. Het basgeluid van Fieldy is meteen aanstekelijk en zo ontzettend herkenbaar. Ook Jonathan Davis laat de diverse facetten van zijn stemgeluid in couplet en aanstekelijk refrein goed naar voren komen. Ook het nummer Love & Meth dat daarna mijn boxen vult kent eenzelfde structuur. De nasale klank tegenover een diepe grunt geeft het nummer zoveel power mee terwijl de melodie retestrak het geheel naar voren duwt. Waren we al verwend met het geluid van Korn tot dusver; in What We Do komt dé groove van Korn overduidelijk naar voren. Munky en Head laten hun gitaar een waanzinnige groovy basis vormen waarover Ray Luzier zijn drumpartijen mag bouwen. Door in tempo en melodie te wisselen blijft het nummer vaart houden. Dan komen in Spike In My Veins de dubstepelementen weer terug, vermengd en gebakken en de herkenbare Korngroove. Samen met Mass Hysteria toch wel één van de topnummers voor mij. Juist de afwisseling in rustigere stukken en explosieve kanten maakt het tot een nummer waarbij duidelijk naar een climax wordt gewerkt en de ontlading scherp en bombastisch is. Waren de voorgaande nummers al een parel voor het oor; Spike In My Veins en Mass Hysteria zijn nog beter. Verder komen we bij Paranoid And Aroused, een relatief rustig(er) nummer dat lekker wegluistert. Tijd voor de eerste single van de cd: Never Never. In eerste instantie een enorme verrassing, maar naarmate het nummer vaker mijn hoofd binnenglipt, blijft het ook lekker hangen. Een goede groove, wat dubstep en ik hoor zelfs wat elementen van The Beatles in de samenzang. Even wennen, maar het nummer heeft ook wat tijd nodig. Met Punishment Time zijn we over de helft en de zware diesellocomotief lijkt, ongeacht wat, gewoon door te denderen. Wat opvalt in dit nummer is wederom de combinatie van diepzware tot bijna luchtige muziekstukken. De trein neemt gas terug in Lullaby For A Sadist om terug te keren met Victimized naar de Korn die ik in de afgelopen jaren zo ben gaan waarderen. Een all-inclusief muziekgerecht met de smaken die door de jaren heen verzameld zijn. Met It’s All Wrong eindigt de reguliere cd. Niet het meest sterke nummer, maar nog altijd fraai. De twee bonusnummers Wish I Wasn’t Born Today en Tell Me What You Want zijn zeker geen opvullertjes. Laatstgenoemd nummer zou je kunnen omschrijven als een soort kruisbestuiving tussen Got The Life en Y’all Want A Single. Met de zinsnede ‘Fuck you, go away and never come back’ nemen ze me nog even mee in een staat van opperste recalcitrantie. Stilzitten lukt niet meer.
Ik moet concluderen dat Korn met The Paradigm Shift misschien wel de meeste veelzijdige en volwassen cd heeft gemaakt tot nog toe. De ups (en dubs) uit het verleden hebben ze meegenomen in de muziek van vandaag en nog altijd spelen ze de metal zoals we die NU heel graag horen en waarin ze een heleboel andere bands een straatlengte achter zich laten. Kopen die cd en genieten.