Korn – The Serenity Of Suffering

Korn mag zich nagenoeg als grondlegger van de nu-metal in 1993 beschouwen. Ondertussen is de band toe aan het twaalfde studio-album dat de naam The Serenity Of Suffering heeft meegekregen. Die sereniteit komt voornamelijk voor bij zanger Jonathan Davis die verantwoordelijk is voor de teksten. Muzikaal gezien is duidelijk dat gitarist Brian Welch echt helemaal thuis is op het honk.
Al bij The Paradigm Shift in 2013 was hij van de partij, maar zeker op The Serenity Of Suffering blijkt hoe belangrijk het complete plaatje nu is. Want Korn staat, hoewel de band mindere periodes in het bestaan heeft gekend, met beide benen in de hedendaagse muziekwereld en mag nog altijd als voorbeeld dienen voor menig nu-metalband. Hoewel The Paradigm Shift nog wat dubstepelementen kende, komen die op dit nieuwe album nauwelijks op de voorgrond. Het is de strakke en zware groove die het album domineert en bij openingsnummer Insane weet je al hoe de band zich mag gaan presenteren op het podium. Bassist Fieldy in zijn karakteristieke houding en Brian, Jonathan en Munky diepbuigend en bangend, terwijl drummer Ray met zijn trommelstokken trefzeker de drumvellen laat vibreren.
Nummer Rotting In Vain was de eerste single die aan het publiek tentoongesteld werd en het nummer is kenmerkend voor het album. De eerder genoemde zware groove in combinatie met de fraaie melodielijnen en het subtiele gitaargeluid pakken ieder publiek in. Het koeterwaals van Jonathan Davis geeft altijd weer aan hoe ‘losse’ klanken kracht uit kunnen stralen. Naast Rotting in Vain heeft het publiek eveneens kennis kunnen maken met het meer mainstream Take Me. Halverwege het album is dit samen met het nummer Everything Falls Apart het ‘rustpunt’ op het album (samen met de afsluiter Please Come For Me).
De rest is namelijk op ieder punt superieur. Dat varieert van het langzamere en zwaardere Black Is The Soul, het immens groovende The Hating of de samenwerking met Slipknots Corey Taylor in A Different World. Behalve de riffs en melodie in alle nummers is de afwisseling in intensiteit sterk aanwezig in het geluid van Korn. De spanning die het daarbij vaak oproept is bijna letterlijk voelbaar in Die Yet Another Night, een spanning die regelmatig uitbarst in een muzikale eruptie.
The Serenity Of Suffering is een dijk van een album waarop Korn laat horen dat zij nog altijd de top van de nu-metal vertegenwoordigen en dat er van enige slijtage, zelfingenomenheid of een laag pitje absoluut geen sprake is. Korn is Korn en dat hebben ze met dit album zeker dubbel-en-dwars bewezen.