Genre: Gothic staat er vanavond bij de vooraankondiging van de bands Kowai en Only Fate Remains. Een genre, wat vaak gemengde gevoelens bij me oproept. Nieuwsgierigheid omdat er in deze toch wel hele grote vijver waar vele bands in vissen pareltjes van bands tussen zitten. Scepsis anderzijds omdat juist omdat vele bands proberen mee te liften op het succes van bands als Within Temptation, Epica en Nightwish maar niet boven een dertien-in-een-dozijn nivo uitkomen. Toch wint vanavond zoals altijd de nieuwsgierigheid het weer, en ga ik onbevooroordeeld mijn mening vormen aan de hand van de live optredens die ik voorgeschoteld ga krijgen.
Als de Utrechtse formatie Kowai begint ga ik al meteen twijfelen of de genre-beschrijving wel klopt. Gothic wordt vaak geassocieerd met vele bombastische melodie lijnen, continue tempowisselingen en vele uithalen van de zangeres. Die als boegbeeld van de band ook vaak ornamentaal mooi staat te wezen in de luchtstroom van diverse ventilatoren. Maar wat ik hoor neigt veel meer naar een female-fronted rockband die neigt naar symfonische rock met gothic invloeden. Die voor het vocale gedeelte leunt op de aangename en zuivere stem van Laura en daarnaast heel welkom aangevuld wordt met de zang en grunts van Bertran. Die gebruikt maakt van synthesizer, maar die het instrument voornamelijk subtiel weet te gebruiken om een fraaie ondersteuning aan de drummer, bassist en de twee gitaristen te geven. Die niet allerlei bombastische momenten aan elkaar knoopt maar die een solide en gevarieerde lijst nummers ten gehore brengt. En wat ik zelf altijd een graadmeter voor de kwaliteit van het repertoire van een band vind als ik mijn eerste indruk op aan het doen ben: waar het moment uitblijft dat ik vind dat ik alles wel gehoord heb en met een biertje buiten op het terras ga zitten. Kortom: een optreden waarin niet echt nieuwe wegen ingeslagen worden, maar wat mij wel van begin tot einde heeft weten te boeien.
Na een geslaagde “eerste helft” van de avond ben ik natuurlijk benieuwd naar wat Only Fate Remains te bieden heeft. En eigenlijk vind ik het prima wanneer ik hoor dat de stijl van deze band best wel in het verlengde van de eerste ligt: female-fronted rock/metal met meer melodische en progressive dan gothic invloeden. Ook hier wordt het podium bevolkt door een zeskoppige band, met als gevolg dat instrumenten, versterkers & apparatuur & bandleden volgepakt op elkaar staan. Wellicht komt dit de dynamiek van de live show niet echt ten goede, want eens stevig op en neer rennen en op diverse plekken macho poses met de gitaar aannemen is er niet bij. Maar het gaat ook zeker niet ten koste van het optreden: duidelijk is dat de band bij live performance & geluidsmix perfectie nastreeft. Muzikaal gezien zorgt de muziek van deze band voor een vergelijkbare factor “genieten”, maar als we over het midden van de set zijn zorgt een kentering in het optreden ervoor dat deze band een extra pluspuntje krijgt: de barkrukken die links en rechts van het podium staan worden erbij gehaald voor een akoestisch intermezzo, wat voor een heel mooi rustmomentje in de set zorgt, en waarna weer versterkt de laatste nummers gespeeld worden.
Eigenlijk is mijn gevoel na deze band hetzelfde als na de eerste band: een boeiend optreden met een extra pluspuntje voor het unplugged intermezzo. En ook vanavond vind ik het niet erg dat mijn nieuwsgierigheid het overwonnen heeft om een kijkje te nemen.
