Voormalig MMA(Mixed Martial Arts)-vechter Kris Barras timmert op een andere manier alweer een tijdje aan de weg. Met het album Halo Effect is hij vanuit de bluesrichting op het album Light It Up meer richting de populaire rock gegaan. Hoewel hij een fervent liefhebber is van de blues(rock) vond hij het wel tijd om een degelijk rockalbum op te nemen en dat is het met Halo Effect wel gelukt.
Vanaf de opener Hourglass word je meegezogen in deze rockrichting. Melodieus en pakkend komt hij je huiskamer binnen. In Unbreakable verandert er niet zoveel aan de sound die Kris Barras neerzet. Opvallend is dat Unbreakable wat steviger is ingezet en de riffs wat krachtiger naar voren komen in het refrein. Daarbij wordt hij ondersteund door een goede ritmesectie. Het refrein is enorm melodieus en mondt steeds weer uit in een krachtige climax. Minstens zo krachtig maar een stuk sneller krijg je With You voor je kiezen. De kracht ligt hier zeker ook in de toegankelijke rock waarin het gitaarspel prominent naar voren is geplaatst, maar waar ellenlange solo’s, zoals we gewend mogen zijn van hem, niet aan de orde zijn.
Dat toegankelijke karakter krijgt meer vorm in het rustige Savages dat wat krachtiger uit de startblokken gaan in het refrein, maar bovenal een onvervalste meezinger is. Ergens moet ik denken aan de muziek van Papa Roach en dat wordt nog duidelijker in Fall To Fly en Waste Away With Me. Dit is goede rock met een ontluikende passie. Rock waarbij een groter publiek aangeboord zou kunnen worden. Dit is stadionrock met een sterke aai-factor.
In Secrets blijft het mainstreamkarakter continu aanwezig waarbij vooral het ritme in het refrein enorm aanspreekt. Mocht je trouwens Savages al rustig vinden, dan heb je Landslide nog niet gehoord. Landslide zou je namelijk gerust in de knuffelrockserie terug kunnen vinden.
Halo Effect is tot dusver een enorm goed album om op diverse radiorockstations terug te horen. Fear Of Letting Go zou daar zomaar een hit kunnen worden. Melodieus, aansprekend en met een superaantrekkelijk refrein moet dat goed komen. Om daarna met het meer stevige Apocalypse het album af te sluiten. Hoewel het krachtige karakter in de coupletten wat meer naar de achtergrond verdwijnt en het enigszins hese stemgeluid van Kris Barras de aandacht weer opvraagt.
Halo Effect is een mooi album dat in het verlengde ligt van de eerdere albums. Mochten de vorige albums wat meer gericht zijn op de bluesrock, krijg je op Halo Effect onvervalste rockmuziek met een hoog meezinggehalte.