Barras kan nog steeds lekkere, goed in het gehoor liggende melodieën schrijven, maar in tracks als Broken Teeth en Ignite (Light It Up) hoor je duidelijk het verschil met het vorige album. Waar er een feestelijke en poppy semi-gospeltrack van gemaakt hadden kunnen worden, kiest Barras hier weliswaar voor koortjes, maar ook voor een moddervet gitaargeluid. Hetzelfde gebeurt in 6 AM waarin ik een banjo ontwaar, die echter bijna begraven is in het kamerbrede gitaargeluid en razendsnelle gitaarlicks. Er zijn een paar tracks wat minder heavy. Vegas Son bijvoorbeeld, maar vooral het ineens verrassend ingehouden Rain, een song waarin het muzikaal en vooral door de gedubbelde zang sterk aan Jon Bon Jovi doet denken. Overigens zijn er naast zangeressen en die banjo verschillende tracks waarop de toetsen van Josiah Manning – ook producer van dit album – een prachtige rol vervullen.
Misschien is het ook wel gewoon een kwestie van zelfvertrouwen. Het afgelopen jaar is Barras internationaal doorgebroken en dat terwijl hij pas in 2014 stopte als MMA-vechter en zijn muziekcarrière op de voorgrond zette. In pakweg een jaar ging hij van kleine zaaltjes naar voorprogramma’s van onder andere Beth Hart en Joanne Shaw Taylor en op het podium staan met Supersonic Blues Machine en Billy Gibbons.
Is dat verschil met het vorige album nou erg? Welnee. Het is ánders. Nog steeds kan de man catchy melodieën schrijven, het is voornamelijk de aankleding die anders is. Zo nu en dan had Barras van mij elementen als die banjo wat prominenter in het geluid mogen laten terugkomen, maar het overheersende gevoel na dit album is toch dat Barras hier een andere kant laat zien dan op het vorige album en dat ook die kant overtuigt. Volgens mij is Barras een blijvertje.
Eind deze maand is de Kris Barras Band voor drie optredens in Nederland.
Kris Barras Band website