Naar eigen zeggen is dit nieuwe album de meest donkere muzikale reis die Kristoffer heeft gemaakt, maar het donkere karakter dat het album kenmerkt is niet de duisternis van depressies en uitzichtloosheid. Het begrip ‘donker’ is voor mij daarmee een relatief begrip. Een begrip dat tevens rust en reflectie in zich herbergt. En dat is naar mijn idee het centrale thema van Let Me Be A Ghost, waarin tegenslagen worden benoemd, maar ook het besef dat je door moet en kan gaan en sterker terug kan komen.
Het titelnummer Let Me Be A Ghost bestaat uit drie delen. Drie delen die afzonderlijk prachtig van aard zijn en waarin het woord melancholiek een nieuwe dimensie krijgt. Ingetogen zet Kristoffer zijn warme stemgeluid in dienst van de sfeer van de compositie die tekstueel een bijzondere gedachtekronkel in zich heeft. De drie delen geven je gaandeweg het album een terugkerend warm gevoel dat met piano en subtiel gitaarspel de lading meekrijgt waardoor je je geborgen voelt bij het luisteren. Het kale doch krachtige spel van de elektrische gitaar biedt je daarbij ook nog eens een krachtige impuls.
Ook in The Wind en Still Enough viert de melancholie hoogtij. The Wind start rustig maar Kristoffer is niet bang om halverwege meer krachtige elementen in zijn spel te voegen terwijl Still Enough door het gebruik van de speeldoos wat intrigerends krijgt en het rustige marstempo een enigszins duwende werking geeft.
Dat Kristoffer liefhebber is van bepaalde artiesten is ook op dit album wel duidelijk. Niet alleen is/lijkt hij geïnspireerd door deze collega’s, maar hij weet de vibe van ze goed te vangen in de composities op het album. Zo heeft hij de sfeer van Pink Floyd mooi weten te vangen in Fleeting Thought. Het gitaarspel past uitstekend en de progressieve elementen die hij toepast zijn interessant en vooral prikkelend. Het donkere (daar is het woord weer) karakter van Leonard Cohen komt terug in Fade Away dat enerzijds daardoor wat een mistroostige klank heeft mee gekregen, maar waar de hemelse achtergrond(klanken) juist weer die verlichting biedt en daardoor een evenwicht in zich heeft waarin het goed toeven is. Het late werk van David Sylvian krijgt bij mij meer ‘body’ in de serene afsluiter Look At Me Now.
De single Falling Floating Sinking is voor mij de compositie waarin ik Kristoffer bijna kan uittekenen. De langgerekte zangmelodie en de dubbel laag die de zang meeneemt herken ik duidelijk in het werk van Kristoffer die ook hier niet schuwt om even uit de schulp van de melancholie te kruipen en krachtig tevoorschijn komt terwijl het tempo langzaam blijft en de onderliggende muziekstroom log en zwaar verder stroomt.
In Don’t en Lean On Me maakt Kristoffer wat leuke muzikale uitstapjes. Het Spaanse accent in Don’t heeft iets vrolijks en Lean On Me raakt daarnaast een mooie gevoelige snaar. Voor deze compositie heeft hij Erna auf der Haar naast zich neergezet voor de zangmelodie en het geheel krijgt door de schoonheid een positieve vibe waarmee Kristoffer aantoont dat het karakter misschien donker mag zijn, maar zeker niet negatief. Lean On Me wordt gekenmerkt door passie en door betovering en het gevoel dat steeds terugkomt is de hypnotiserende elementen van een shamaan waarmee Kristoffer ook hier elementen uit de muziek van David Sylvian weet in te zetten.
Let Me Be A Ghost is een mooi vervolg op Homebound hoewel de sfeer toch afwijkt van dit album. Het is een album waarin melancholie een hoofdrol kent. Melancholie die niet verlamt, maar juist de rust biedt in deze gekke tijd en de gehaastheid van de huidige maatschappij. Een album dat het verdient om rustig te beluisteren op een zwoele nazomeravond of straks een gezellige winteravond. Donker is daarbij een begrip dat rust en vertrouwen biedt en waarin Kristoffer Gildenlöw met zijn muziek een belangrijke factor in speelt.