Vox Humana bestaat uit twee cd’s die onafhankelijk van elkaar gespeeld kunnen worden, maar aan de andere kant duidelijk één geheel vormen. Cd 1 heeft de naam The Maker meegekregen en CD 2 The Human Voice. Vooral The Human Voice komt het beste tot zijn recht wanneer je deze integraal afspeelt. De negen nummers op The Human Voice vormen tezamen een kwalitatief muziekstuk. Dat betekent niet dat het altijd even gemakkelijk is om de composities op dit deel te doorgronden; tenminste niet in één keer. Kyros weet sferische muziekbeelden tot leven te wekken en doet dat in Monster op een vrij makkelijk volgende manier waarin gewerkt wordt met een 4-kwartsmaatje. Maar tevens een nummer dat aan kracht wint, naarmate het nummer vordert. Het tempo gaat langzaam omhoog waarin een aangename melodie consistent de boventoon blijft voeren. Verder naar het einde toe lijkt de band zich wat experimenteel uit te leven in Boiling Point. Een heel bijzonder nummer dat door zijn experimenteerdrift soms wat onsamenhangend overkomt en waar menigeen zich in zou kunnen verslikken. Het daaropvolgende Ego heeft eenzelfde karakter, maar is meer regelmatig. Bijzonder detail is de (korte) drumsolo van Robin Johnson. Met Dilate sluit Kyros het geheel passend af in een mooi opgebouwd nummer waarin alle kenmerkende elementen van Kyros nog één keer de revue passeren.
Terug naar de eerste cd The Maker. De nummers op dit gedeelte staan wat meer op zichzelf, maar bieden, zoals eerder gezegd, de luisteraar een mooi beeld wanneer alles in één keer afgespeeld wordt. En dan niet één keer, maar een aantal keer, want vooral The Maker onthult dieperliggende schatten die in één keer nog wat ongepolijst overkomen en juist door meerdere luisterbeurten gaat de glans overheersen. De voorliefde voor het geluid van Trevor Horn uit zich in de variaties op de eerste single Cloudburst. Deze maxi-single is eind september uitgekomen en het nummer klinkt lekker poppy en lichtvoetig. Dit in tegenstelling tot Technology Killed The Kids, dat eveneens electronische jaren tachtig invloeden heeft, maar dan wat minder oppervlakkig. De uitstekende melodie van het nummer kent afwijkende tempo’s waarin de progressieve elementen hun werk mogen doen. Het geluid van de keyboard is nadrukkelijk aanwezig en geeft het geheel wat meer body. De plotselinge rust halverwege maakt het nummer interessant en Kyros bouwt van daar de spanning weer op om terug te keren naar de basis met een soort sci-fi achtige machinegestuurd geluid van de keyboards.
De onregelmatigheden vinden we zeker terug in Persistence. De experimenteerdrift is ook hier al aanwezig, maar beperkt zich in deze compositie meer tot het spelen met tempo en ritme. De sfeer is bepalend en in Persistence blijft de samenhang in het geheel goed bestaan. Dat gevoel voor sfeer en de muzikale vertaling daarvan is een belangrijk kenmerk van Kyros. In The Lamb, The Badger & The Bee wordt dat goed duidelijk. Ook hier een bijzondere rol voor het drumwerk en de nagenoeg canonachtige zang. The Maker eindigt met New Paradigm. Hoewel de keyboard een belangrijk element is in de muziek van Kyros, heeft deze in New Paradigm zeker een hoofdrol. Het is een belangrijke factor in het nummer, hoewel het gitaarduo Joey Frevola en Sam Higgins fraai soleren in een solo die bijna verstopt zich in het algemene geluid. De jazzy wending gedurende het nummer zet je even op het verkeerde been. Daar kun je van houden, maar het kan ook wat weerzin oproepen.
Synaesthesia bestaat niet meer, maar uit de as is een project weder opgestaan onder de naam Kyros dat op de fundamenten van Synaesthesia is voort gaan bouwen op goede progressieve rock met een mooi sferisch karakter. De twee cd’s waaruit het album bestaat, bevat een heleboel muziek dat door de nodige wendingen wat tijd nodig heeft, maar hierdoor ook heel interessant is.
De single Cloudburst is al verkrijgbaar. In november is het tijd voor het complete album en ik raad je aan dit in de gaten te houden, want Vox Humana is niet zomaar een tussendoortje. Het is een album voor gevorderden en vooral voor liefhebbers van melodische progrock.