Je ontkomt er niet aan dit een supergroep te noemen. Met leden van My Chemical Romance, Coheed and Cambria, Circa Survive en Thursday in de gelederen was het niet moelijk voor deze band zich meteen in de kijker te spelen.
Ik zie dat de band regelmatig een post-hardcore band wordt genoemd. Dat is niet helemaal inaccuraat, maar het etiket indierock past minsten zo goed. Iets aan de delivery van vocalist Anthony Gray doet me denken aan het later werk van Frank Carter. Dat zwierige en licht melancholische in de stem. Hij gaat echter wel een octaaf of wat hoger.
De invloeden van de andere bands van de leden zijn zeker te horen. Vooral op Forgiveness hoor ik veel terug van My Chemical Romance in het arrangement, vooral ten tijde van The Black Parade. Over het algemeen klinken de vocalen als een mix van MCR’s Gerard Way en Coheed and Cambria’s Claudio Sanchez.
Nergens wordt het echt heavy hoewel er soms een emo schreeuw te horen is en de riffs net wat feller worden. De basis bestaat echter uit dansbare gitaarmuziek die ook door een Killers of Arctic Monkeys gebracht zou kunnen worden. Het klinkt prima, maar mist soms wat urgentie.
Zo benieuwd als ik hoe dit live klinkt en of het daar mee vlamt? Ik wel, dus ik ga ze morgen zien in het voorprogramma van Rise Against in 013.