De terugkeer van het triptop duo Lamb werd al groots gevierd dit jaar met hun nieuwe CD “Backspace Unwind”. Dat bleek echter ‘slechts’ een voorgerecht, want dit concert was het hoofdgerecht. Lou Rhodes is al lang niet meer het tere, ietwat teruggetrokken bloempje van weleer. Vanavond is ze de diva en het middelpunt van de avond. Gekleed in een wit gewaad, die liefhebbers wat betreft stijl herkennen van Lisa Gerrard (Dead Can Dance), blijkt ze elke noot hoog en laag met gemak te halen. Haar zang is een herkenbaar (vaak rust)punt binnen de muziek van Andy Barlow die wat betreft onnavolgbare beats meer te bieden heeft dan je op het eerste gehoor meekrijgt. Andy’s enthousiasme is erg aanstekelijk. Zijn spel, hoewel deels (net als de zang) op band, is erg indrukwekkend. Dat wordt zelfs nog duidelijker wanneer hij het pianospel verzorgt bij het uitmuntend uitgevoerde ‘As Satellites Go By’. De band speelt daarnaast nog ’In Binary’, ’We Fall In Love’, ’Backspace Unwind’, ’What Makes Us Human’, ’Doves & Ravens’, en ’Nobody Else’ van hun laatste CD “Backspace Unwind”. Natuurlijk kunnen bekende nummers als ‘Gorecki’ en ‘Gabriel’ niet ontbreken, maar Lamb zorgt verder voor een uitgekiende set aan rustige/ snellere toegankelijke/ minder toegankelijke nummers. Denk onder andere aan ‘Strong The Root’, ‘B-Line’, ‘Seven Sails’ en ‘What Sound’. Absoluut hoogtepunt en tevens de afsluiter van de avond is het indrukwekkende ‘Trans Fatty Acid’ waarin Lou de elektrische gitaar omhangt en Lamb alles uit de kast trekt. Dat geldt voor het spel van Andy, maar ook voor de ongelooflijk goede basgitarist die men meegenomen heeft. Die laatste speelt met een gebroken been, maar echt stil staan bleek voor hem toch lastig. Daar waar Lou onder de indruk was van het platform waarop de toerbus in Doornroosje getild wordt zijn wij erg onder de indruk van het perfecte geluid. Doornroosje is namelijk volwassen geworden. Een mooie, nieuwe zaal met balkon, gratis parkeren voor fietsen en een gratis garderobe. Dat is pas service!
Voorprogramma The Ramona Flowers is zo’n band die een tweeslachtig gevoel oproept. Je hebt er niks op tegen gezien het spelpeil, de makkelijk in het gehoor liggende nummers, de bandleden die hun best doen en een zanger die goed klinkt. Aan de andere kant irriteert de band omdat de nummers net niet het ‘grote’ gevoel bezitten, te oppervlakkig en inwisselbaar zijn, de bandleden iets te weinig inventief zijn en de zanger zo uit een goed gekapte boyband lijkt gestapt.
Tot slot, als geboren Nijmegenaar kunnen we al na één avond in het nieuwe Doornroosje concluderen dat we de oude meuk, met al die nostalgie al (bijna) vergeten zijn. De uitstraling, maar vooral het ongelofelijke geluid en de mooie lichtshow maken deze avond met Lamb namelijk een pure belevenis.