De winter laat in Nederland dit jaar gelukkig wat op zich wachten en ook de drukte op de snelweg richting Tilburg is goed te doen. Zodoende komen we binnen de verwachte tijd bij de parkeergarage Tivoli om onze auto te parkeren. Zo vlak naast 013 is dit altijd weer een goede plek om de auto kwijt te kunnen. Vanmiddag werd pas bekend gemaakt op de website van 013 dat het vanavond uitverkocht zou zijn en de rij wachtenden voor de deur maakt dat wel duidelijk. Zelf hebben we één kaart over, maar wanneer een Fransman er balend achter komt dat het uitverkocht is, snapt diegene bij de deur niet, dat onze buitenlandse vriend ons kaartje mag hebben. Kaarten scannen én klantvriendelijk zijn, is teveel van het goede. Maar ja, wij zijn binnen en de Fransman kan het zaterdag nog in Brussel proberen.
Om acht uur is de zaal al flink gevuld, wanneer Huntress aan de set begint. Het publiek, toch voornamelijk bestaand uit mannen (van diverse leeftijd) heeft er wel zin in. Zeker wanneer zangeres Jill Janus het podium bestijgt. Hoewel het letterlijk een female-fronted-band betreft, lijkt de muziek niet op het genre waar het doorgaans mee wordt geassocieerd. De band speelt goed en strak en laveert tussen wat metalgenres heen. De strot van Jill is niet helemaal te categoriseren. Ze zingt, maar tevens grunt ze ook en heeft ze vooralsnog een enorme snerp waarbij duidelijk wordt dat zij de occulte kant van diverse sprookjes een warm hart toedraagt. De zang is echter te zacht neergezet door de geluidstechnicus ten opzichte van het geluid dat de band voortbrengt. Iets wat eigenlijk de hele avond wel het geval is. Wel jammer, omdat de zang toch een belangrijk onderdeel genoemd mag worden vanavond bij alle drie de bands. Ondertussen beweegt Jill zich actief, als een hagedis, over het podium. Nummers van beide cd’s komen langs in het halfuur, onder andere Spell Eater en I Want To Fuck You To Death. Voor de liefhebbers staat de band binnenkort nog in het Patronaat en Atak.
Twintig minuten later staat Decapitated al in de startblokken. Deze Poolse deathmetalband is geen onbekende, aangezien ze regelmatig het podium op Neurotic Deathfest hebben betreden. Hoewel de jongens nog jong zijn, hebben ze de nodige ervaringen in het lijf zitten. Hun debuutcd werd uitgebracht toen ze gemiddeld 18 jaar oud waren maar door het tragische ongeval waarbij de drummer overleed en de zanger in een coma geraakte, hebben ze het eelt op de ziel gebruikt om in een nieuwe line-up de cd Carnival Is Forever uit te brengen. De ondertitel op het doek luidt ‘from pain to strength’ en dat bewijst de veerkracht van de band. Het aanwezige publiek is meteen enthousiast en zo te zien staan er wel de nodige liefhebbers in de zaal vanavond. Na één minuut is er dan ook een flinke pit voor het podium. Zanger Rafal ‘Rasta’ Piotrowski beweegt goed en komt sterk over en geeft het publiek een goed voorproefje van wat nog komen gaat die avond. Het geluid is vol en de muziek is stevig. Het dubbele bassgeluid dat drummer Michał “ML” Łysejko, aangetrokken voor de concerten, produceert is pulserend en geeft de composities een ongelooflijke snelheid. De drum geeft echter ook de accenten aan in diverse intro’s. Tussen de nummers valt het geregeld stil en is het podium leeg. Dat haalt de sfeer wel aardig uit. Ook zanger Rasta heeft te weinig interactie om het concert naar een hoogtepunt te werken. Daar de variatie in nummer s ook vrij gering is, blijft het moeilijk om de band te blijven volgen. Juist in die veertig minuten moet je laten zien wat je in huis hebt. Niettemin mogen we niet klagen met deze bak herrie.
Planning is vanavond perfect, want om precies tien uur is het zover. De spanning is te snijden wanneer de spots op het podium rond gaan en er een gitaargeluid te horen is. Wanneer Lamb Of God het nummer Desolation inzet, walst de muziek als een mammoet over me heen. Mochten Huntress en Decapitated een bak herrie hebben geproduceerd, het geluid van Lamb Of God is krachtig en precies waar iedereen op zich te wachten. Zanger Randy Blythe loopt nog altijd als een op hol geslagen ADHD-er van links naar rechts en de vaart zit er meteen goed in. Al snel wordt duidelijk dat gitarist Mark Morton door familie-omstandigheden niet aanwezig kan zijn in Tilburg. Paul Waggoner van Between The Buried And Me vervangt Mark deze avond en met succes. Bij het Walk With Me In Hell weet het publiek de woorden mee te schreeuwen en staat het niet meer stil. Sindsdien heeft het ook niet meer stil gestaan. Ook de leden van Lamb Of God verdwijnen tussen de nummers. Waarschijnlijk ben ik de enige die zich daaraan stoort, maar ik zie de noodzaak van deze ‘pauzes’ niet in. Wanneer Randy weer op het podium staat, geeft hij aan dat de band blij is om weer in Tilburg te staan. De eerste keer dat Lamb Of God in Nederland optrad, was namelijk ook in 013. Dat geeft een soort band. De setlist volgt nog altijd de lijst die al bekend was met onder meer de nummers Now You’ve Got Something To Die For, Ruin en The Undertow. De energie van Randy is bezwerend want iedereen wordt helemaal hyper van de nummers van de band en de belichting doet daar hard aan mee. De stroboscopen voor Chris Adler bombarderen de zaal met lichtflitsen. De overige, vaak kleurenbelichting, op het podium vind ik zelf wat eentonig en somber waardoor de band visueel niet volledig tot zijn recht komt op Chris Adler na die regelmatig in ‘het zonnetje’ wordt gezet. Na Ruin komt verrassend In Your Words van de cd Wrath. (Hoewel ik het zonde vind, dat ze Grace van deze cd nooit spelen). Met Vigil en Laid To Rest bemerk ik dat het optreden naar een climax dreigt te gaan en dat is goed. In de toegift mag Redneck natuurlijk niet ontbreken. Tijd voor een Wall of Death, schijnt het publiek te denken en gaat ervoor. Bij slotnummer Black Label loopt bassist Dan Briggs naar Randy toe, wijst naar het publiek en het is stil. Iemand blijkt zich niet goed te voelen en de band wil er eerst zeker van zijn dat alles oké is, voordat ze het nummer hervatten. Werkelijk een pluim voor deze actie. Een actie waarmee Lamb Of God voorop stelt dat publiek en de band er voor elkaar zijn en dat het goed moet zijn. Tussendoor blijkt Randy ook over de nodige humor te bevatten door aandacht te geven aan een amateuristische deathmetalband. Met een signaal naar het logo van de band en een stukje deathmetal dat Lamb Of God speelt, spelen ze in op de situatie.
Lamb Of God is deze avond headliner en dat doen ze uitstekend. Ik vind alleen veertien nummers in 75 minuten wat aan de magere kant voor een band van dit formaat die genoeg repertoire en energie hebben om makkelijk twee uur te kunnen vullen. Niettemin heeft Lamb Of God mij, nu ik ze voor de derde keer live zie, een optreden gegeven waar ik graag op terug kijk. En na alle commotie van de afgelopen periode met Randy is het goed om een band te zien die betrokken is, uitstekend de nummers live weet neer te zetten en plezier heeft in de muziek.
