Lamb Of God – Lamb Of God

Wanneer je Lamb Of God een warm toedraagt, zou ik je willen adviseren om deze review te lezen. Wanneer je Lamb Of God nog niet zo goed kent, zou ik je hetzelfde willen adviseren. En wanneer je hebt gezocht op het lam Gods ben je misschien per ongeluk hier uit gekomen en zou ik je willen vragen om al je vooroordelen eens opzij te zetten en deze review te lezen want het album met de eenvoudige titel Lamb Of God is er één om van te smullen.
Na de justitiële onrustige periode kreeg de metalwereld in 2015 VII: Sturm Und Drang voor zijn neus. Een album dat vrij succesvol genoemd mag worden. Toch heeft het vijf jaar geduurd voordat de opvolger uitgebracht wordt. Tijdens het schrijfproces vergezelde het vijftal Slayer op de afscheidstour, stapte drummer Chris Adler uit de band en gooide Covid-19 roet in het eten ten aanzien van de releasedatum. Maar dat is achter de rug en afgelopen maand kwam de band keihard naar voren met het achtste studioalbum.
Alle elementen die je van Lamb Of God gewend bent, zijn aanwezig op het album. Mark Morton en Willie Adler raggen en riffen er stevig op los, nieuwbakken drummer Art Cruz etaleert zich als enthousiaste, wilde drummer, bassist John Campbell ondersteunt de gehele ritmesectie en zanger D. Randall Blythe klinkt nog altijd boos. En dat is hij ook, gezien de teksten op het nieuwe album. Geen lieve verhaaltje maar teksten waarin hij de wereldproblemen hekelt zonder negatief te zijn. De wortels van het kwaad worden benoemd en niets wordt ontzien. Leuk detail in de teksten is de zinsnede ‘make America hate again….’ omdat ook Thy Art Is Murder daarop zinspeelt in de teksten. De tekst komt uit de single Checkmate dat ontspannen start maar al gauw losbarst. Vooral in het begin wordt duidelijk hoe ontspannen Lamb Of God de aanloop neemt. Het ligt daarmee in het verlengde van Memento Mori dat eveneens met een verwachtingsvol intro start. Daarna barst het geheel als een verfrissende onweersbui los met Randy Blythe die als dondergod over de wolken heen raast en zijn razernij in flitsen naar beneden gooit. Daarbij is er een lekkere ‘nasty’ riff ingebed in het geluid.
Bruut wordt er uitgehaald naar de consumentencultuur waarmee gestart werd ten tijde van de Industriële Revolutie in Gears. Muzikaal komt dit ook mooi tot uiting. Het is vooral bassist John Campbell die hier lekker naar voren wordt gehaald. Met Gears besef ik hoezeer Lamb Of God bij zijn eigen wortels is gebleven omdat ik meer en meer de vibe van het album Wrath terug hoor. Reality Bath voedt dat gevoel meer en meer met een dikke groovende riff die de compositie beheerst. Diverse tempowisselingen bieden de luisteraar steeds een ander karakter.
Met New Colossal Hate gaat de trein verder en er wordt flink krachtig ingezet in Resurrection Man. Een compositie die al op de plank lag en na de tour met Slayer weer werd opgepakt en flink had liggen rijpen. Mark Morton en Willie Adler laten flink van zich horen en vullen elkaar optimaal aan in logge riffs en jengelende melodielijnen. Poison Dream is dan weer een beetje sneller en krijgt een nieuw elan met Jamey Jasta (Hatebreed). Het karakter verandert licht en de bijdrage van Jamey is enerzijds verrassend en anderzijds heel fris en een krachtige aanvulling. Single Routes heeft waarschijnlijk mede door de bijdrage van Chuck Billy (Testament) ook een wat thrashykarakter mee gekregen. Klinkt uitstekend. Groovend en beukend sluit Lamb Of God het album af met Bloodshot Eyes en On The Hook.
Zoals eerder gezegd doet Lamb Of God wat we graag horen en is het kenmerkende geluid van de band onaangetast door tijd helemaal aanwezig op het achtste album. Ik beschouw Wrath als één van de klassiekers in het metalgenre en Lamb Of God doet me sterk aan dit album denken. Heerlijk van voor tot achter.