Ik heb Lamb of God al een aantal keer live gezien inmiddels. Recentelijk nog op Dynamo Metalfest. Daar was al wat van het nieuwe album te horen en dat smaakte naar meer. 7 oktober was het zover, Lamb of God bracht hun negende studio album uit.
Het album opent met ”Nevermore”. Een stevige album opener zoals we van de band gewend zijn. De herkenbare vocalen van Randy Blythe in combinatie met de gitaren van Willie Adler en Mark Morton brengen de luisteraar al snel in de juiste stemming. De riffs op het volgende nummer ”Vanishing” vind ik wat minder sterk. Well krijgen we mooie drum rolls van Art Cruz te horen. Wel zit er nog een ritme in wat vooral door de drummer wordt verzorgd. Ook qua lyrics doet dit nummer me niet heel veel. Het nummer lijkt in herhaling te vallen. Over ”To the Grave” ben ik dan wel weer te spreken. Sterke riffs en een stuk betere lyrics. Het heeft een bekend geluid, misschien dat dit nummer al eens eerder live is gespeeld. Zowel instrumentaal als vocaal een sterk Lamb of God nummer. Ook ”Ditch” heeft sterke riffs. Zodra dit nummer begint krijg je eigenlijk zin om snel de moshpit in te duiken. Een ijzersterk nummer waar de instrumenten als de vocalen ieder mooi toch hun recht komen en mooi uitblinken. Hier bewijst Blythe zichzelf wederom als fantastische front man.
”Omens” was het eerste nummer wat ik van dit album hoorde. Deze videoclip kwam op 28 juli al uit. Waar het me toen nog niet helemaal had overtuigd, geniet ik nu enorm van dit nummer. Misschien dat het nummer wat tijd nodig had. De videoclip doet me ook meteen weer terugdenken aan het live zien van de band, ze hebben hier een mooi geheel van gemaakt. ”Gomorrah” is wederom een nummer wat me minder doet. De intro riff klinkt niet echt heel fijn door mijn koptelefoon, maar dit kan ook deels de productie van het nummer zijn. Ook qua lyrics ben ik niet heel enthousiast. Het is een prima nummer, al zal ik het niet snel op zichzelf draaien. Over ”Ill Designs” ben ik wel weer te spreken. Al klinkt de productie hier nog steeds niet heel goed, de riffs zijn sterk en de drums vooral springen eruit. Ook ”Grayscale” is een fijn nummer. Vanaf het opening riff is het ongetwijfeld headbangen. Ook de lyrics zijn goed en nog best goed te verstaan. Dit is ongetwijfeld mijn favoriete nummer op dit album.
We horen hoe de drums al snel plaats maken voor Randy’s vocalen en een bijna speed / thrashmetal riff. De band klinkt energiek op ”Denial Mechanism”. Mijn nek begon na 7 keer naar dit nummer te luisteren echter wel pijn te doen. Snel door naar, helaas alweer, het laatste nummer. Een betere afsluiter had ik niet kunnen bedenken. De opbouw van dit nummer zit goed in elkaar. Ik ben erg onder de indruk van dit nummer. Strakke riffs, gedetailleerd en wederom het bewijs dat Blythe de juiste vocalist voor de band is. Ongetwijfeld het meest interessante nummer op het album.
Ondanks dat er een paar nummers op dit album staan waar ik niet echt van onder de indruk ben, is dit wederom een ijzersterk album van Lamb of God. Ik prefereer de band echter wel live en zou graag meer van dit album live willen horen. Zonder twijfel een van de beste releases van dit jaar en een release waar menig metal liefhebber van zal smullen.