Lamb Of God – VII: Sturm Und Drang

Lamb Of God is een zeer speciale band voor mij. De eerste keer dat ik ze zag was het 2009  tijdens het Sonispherefestival, en sinds hun optreden op Graspop 2012 heb ik de band op de voet gevolgd. De aanklacht tegen Randy Blythe in dat zelfde jaar, in verband met het overlijden van een fan, heeft voor de nodige commotie gezorgd in de metalwereld. De vrijspraak was een opluchting en sindsdien heb ik de band al weer drie keer live mogen aanschouwen op diverse podia en de documentaire As The Palaces Burn bekeken. Na drie jaar wachten is het, na het vorige album Resolution, dan eindelijk zover. Het nieuwe album Sturm Und Drang ligt in de winkel. Ik kan niet wachten om de eerste tonen van dit album te beluisteren.
Bij de eerste tonen van Still Echoes is duidelijk dat het goed is en dat Lamb Of God het oude niveau heeft weten te handhaven. Het heerlijke uptempo begin en dito voortzetting geven mij weer een dosis kippenvel. Vooral het puike drumwerk van Chris Adler, is wederom van hoog niveau. Dit uptempo begin, waarbij de samenhang tussen drums en gitaar sterk aanwezig is, hoor je verder op het album nog tijdens de nummers Footprints en Delusion Pandemic. Het gitaarwerk is daarnaast een erg uniek element van een Lamb Of God, want iedere riff die door gitaarduo Mark Morton en Willie Adler wordt geproduceerd, heeft steeds een eigen geluid wat elk nummer aantrekkelijk maakt om naar te luisteren. Er is ook veel afwisseling op het album.  Overlord start aanzienlijk anders. Het rustige intro beslaat bijna de helft van het nummer. In dit nummer laat zanger Randy Blythe horen dat hij naast grunten ook prima uit de voeten kan met clean vocals. Maar Lamb Of God is Lamb Of God niet als ze er geen fantastisch heavy tussenstuk inplakken.  Zo is Sturm Und Drang eigenlijk een zeer afwisselende album, zowel tekstueel als muzikaal,  waarop nummers staan met een emotionele gedachte, zoals 512 (dit nummer gaat over de tijd dat Randy Blythe vastzat in Tsjechië). Het is gewoon 50 minuten lang genieten van gave riffs, strak drumwerk, een sterke baslijn en de grunts van Randy om het album daarna weer met  een arm vol kippenvel terug in zijn hoesje te stoppen.
Lamb Of God heeft dubbel en dwars bewezen één van  toppers te zijn in de metalwereld. Luisterend naar dit nieuwe album kom ik tot de conclusie: het was me een genoegen.