Deze Spaanse band bestaat officieel al sinds 1996, maar is sinds 2006 stabieler qua bezetting en mocht al optreden aan de zijde van Epica en Scar Symmetry. In 2014 bracht de band de EP Dying Inside uit als voorproefje op het album System Failure dat in 2016 op de markt kwam.
Het begint allemaal met Memories Of Tomorrow: heel mooi instrumentaal aanloopje voor Burn It All. In deze compositie wordt al snel duidelijk dat de diverse ingrediënten waarvan Laments Of Silence gebruik maakt, uitstekend bij en in elkaar passen. Het krachtige van Magoa en In Flames krijgt een nieuwe betekenis. De grunts worden sterk onderbouwd door strak en snel drumwerk en de clean vocals zijn een mooie tegenhanger tegenover de grunts, het stemgeluid in de clean vocals is bijzonder qua klank. Het beetje nasale geluid is misschien even wennen, maar went wel snel.
Het In Flames-gevoel krijgt meer betekenis in het uistekende Welcome To Hell. In deze compositie weet Laments Of Silence een goede balans te creëren tussen opzwepend geweld en een melodieus refrein.
Later op het album blijkt ook dat Evergrey geen onbekende mag zijn voor de band. Bijvoorbeeld in Silent Revolution en Land Of Misery.
Eigenlijk is het gehele album gevuld met aanstekelijke goede composities. Bij A New Dawn wordt de spanning al aardig opgebouwd in het intro. Het aanzwengelende gitaargeluid en het pompende ritme bouwen naar een nagenoeg stiltemoment waarna de vaart erin gaat en de grunts vrij spel krijgen. Het keyboardgeluid fungeert als lijm om het geheel aan elkaar te plakken en daarbij het geluid meer diepte te geven. In de refreinen zorgen de clean vocals voor de melodieuze ondersteuning.
24 Hours heeft leuke technoelementen in de start en bouwt zich daarna op in een aantrekkelijke compositie waarin het ondertussen kenmerkende geluid van Lamenst Of Silence tot in de puntjes is verzorgd.
Andere topper is When Everything Is Destroyed. Het eerder genoemde nasale stemgeluid doet denken aan Michael Stipe, de riff door het nummer heen kent overeenkomsten met de riff uit Breaking The Law van Judas Priest en het einde heeft iets weg van Rammstein.
Alle elementen tezamen zorgen op de een of andere manier voor een eigen geluid van Laments Of Silence dat met System Failure mij niet alleen wist te intigreren met een mooie naam en fraai artwork, maar zeker met elf composities (waarbij Dying Inside een bonustrack is) die lekker wegluisteren en werkelijk nooit vervelen.
System Failure is daarmee een prachtig album en zeker de moeite waard van het ontdekken.